Οι καταραμένοι

Πολυχρησιμοποιημένα σεντόνια , μπαλωμένες λέξεις , δανειζόμενες ανάσες . Ναι , δεν ήσουν ακριβώς κλέφτης . Ήξερες να εκτιμάς τον αντίπαλο , να τον διαλέγεις . Ήξερες πως ό,τι ήθελες να πάρεις ήταν ήδη δικό σου . Ήσουν απατεώνας μα όχι κλέφτης . Έπειτα είχες αυτό το στραβό  ξεχαρβαλωμένο χαμόγελο στο πρόσωπο . Ύπουλο , αισθησιακό . 
  Δεν θα σου κρύψω πως και εγώ παρασύρθηκα από το σκοτάδι σου . Ντυμένος με μυστήριο και  θραύσματα και ομίχλη . Με τραβούσαν αυτά τα απόμερα μέρη . Ήμουν ο Πόε και ήσουν το κοράκι . Η αίσθηση ότι ήμουν κάτι παραπάνω από σάρκα , βλέννες και οστά . Πως ήμουν ένα ποιήμα αθάνατο και ανεξάρτητο ίσως ήταν και η αιτία που έμεινα μαζί σου . Εγωιστικό αλλά ειλικρινές .
   Ίσως να αγάπησα την ιδέα σου παρά εσένα ή απλώς δεν ήθελα να ήμουν κάποιος καταραμένος ποιητής την ώρα που ήθελα να ήμουν το ποίημα .  Ακόμα και έτσι όμως , κάθε φορά που κοιτάζω τον μπόγο από τα ρούχα που μαζεύονται στο πάτωμα εύχομαι να ήταν δικά σου  . 
   Διχασμένη δεν είμαι , αναποφάσιστη θα το όριζα . Μου άρεσε η συνήθεια και ας μην το παραδεχόμουν . Στν συνήθεια είχες βεβαιότητα , ασφάλεια . Ένα είδος αυταπάτης πως το σκοτάδι δεν είναι κοντά σου . Αν έκλεινα  τα μάτια , ωστόσο , ήταν και πάλι εκεί . Δεν το έβλεπα ; Δεν ήθελα να το βλέπω ; Ποιός ξέρει . 
  Καταλαβαίνω τώρα έστω και καθυστερημένα γιατί δεν ταίριαζες στο παζλ . Ήθελες ελευεθερία και σε πριόνιζα για να μπορέσεις να ταιριάξεις με τα υπόλοιπα κομμάτια . Δεν φταίω εγώ εξ'ολοκλήρου . Εσύ με άφηνες να βουτάω από απότομες κορυφές . Με ανέβαζες τάχα να δω την θέα  . Το μόνο που είδα ήταν τον εαυτό μου καθώς έπεφτα να λέει "Αλλάζεις" . 
   Δεν λέω πολλοί αγαπούν τα ύψη , το κίνδυνο που ενέχουν . Είναι μια μορφή aπαλλαγής  από τα δεσμά σου . Κάθε φορά πάντως που εγώ βουτούσα στο κενό τόσο πιο βαριές ένιωθα τις αλυσίδες . Ευχόμουν βλέπεις να με σώσεις  . Λάθος μου . Σχεδόν ποτέ δεν ήσουν από κάτω και τις λίγες φορές που ήσουν μάλλον είχες βρεθεί εκεί τυχαία . 
   Δεν σε μισώ να ξέρεις . Δεν είναι στην φύση μου να σε μισήσω . Αν το κάνω υπογράφω ένα συμβόλαιο να σε έχω στα στήθη μου εικοσιτέσερεις ώρες το εικοσιτετράωρο να καίγεσαι . Αυτό κόλαση για εσένα δεν είναι σου αρέσουν τα τροπικά μέρη . Αγαπάς την προσοχή , τα στήθη . Για εμένα θα είναι ένα βάρος . Θα πρέπει να βήχω τις στάχτες σου συνεχώς . Θα πρέπει να ζω με το κάρβουνο να βαραίνει το προκάρδιο και με τον φόβο πως μπορεί να σε κάψω εντελώς . 
    Φοβάμαι πως άμα σε καταδικάσω σε αυτό δεν θα είναι για το δικό σου καλό . Μάλλον για να σε προσαρμόσω ξανά στα μέτρα μου . Μίσος , αγάπη είναι το ίδιο πράγμα , μόνο ο φωτισμός αλλάζει .