tag:blogger.com,1999:blog-53992614586948288002024-03-13T17:50:01.587-07:00Αγριολουλούδο Πολλές φορές μου έχει συμβεί να ξέρω ακριβώς τι θέλω να πω αλλά να μην μπορώ να βρω τις σωστές λέξεις . Έτσι μένει το χαρτί κενό και ίσως αυτή να είναι η καλύτερη περιγραφή που θα μπορούσα να κάνω. Εδώ όμως τα πράγματα αλλάζουν . Εδώ βρίσκω λέξεις που είχαν κολλήσει σε φωτογραφίες , σε ημερολόγια , σε ραβασάκια , σε μάτια . Εδώ δεν είναι μία καταγραφή του ποια είμαι , αλλά ένα λογοτεχνικός σκελετός του τι θέλω να είμαι . Ελπίζω να το απολαύσετε ! Stellahttp://www.blogger.com/profile/04912239186081605800noreply@blogger.comBlogger13125tag:blogger.com,1999:blog-5399261458694828800.post-90060723749727220062016-06-17T13:56:00.001-07:002016-06-17T13:56:54.109-07:00Ιδανικα <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Έχω ακούσει πολλούς να παραπονιούνται για την ζωή τους: για την δουλειά τους που μόνο ανία τους προκαλεί, για τα πρησμένα μάτια κάθε πρωί, για τον πικρό καφέ που δεν τους πέτυχε. Δεν λέω όλα ενέχουν μιά δόση απογοήτευσης, δεν είναι το ιδανικό, αλλά γιατί έχουμε αυτήν την μανία με το ιδανικό; Πολλές φορές γύρισα τα μάτια και ανασήκωσα τους ώμους σε συζητήσεις περί ιδανικού. Πάντα το θεωρούσα μια περιττή πολυτέλεια. Περιττή και καταστροφική.<br />
Εκείνο που δεν ήξερα ή μάλλον δεν ήθελα να δω για τον εαυτό μου ήταν ότι αυτό το ιδανικό, το ιδεατό που έχεις κατασκευάσει στο μυαλό σου, αυτό το περιττό και μικροπρεπές χαρακτηριστικό που σου στερεί την ελευθερία κινήσεων, είναι ακριβώς αυτό που κυνηγάω. Πίστευα πως ήμουν εγώ μια εξαίρεση στον κανόνα των απελπισμένων ιδεαλιστών.Δεν ήμουν.<br />
Μπορεί να μην γκρίνιαζα για τον καφέ, αν μου πέτυχε το φαγητό ή αν πρέπει να δουλεύω ασταμάτητα. Γκρίνιαζα όμως για την άδεια πλευρά στο κρεβάτι μου. Εκείνη που άφησες. Δεν μου λείπεις εσύ προσωπικά. Σε καμία περίπτωση.Όμως φεύγοντας άφησες μία θέση κενή και ενώ η ιδέα σου έσβησε μέσα αυτή η θέση με στοιχιώνει.<br />
Τα ρούζα που λείπουν από τις κρεμάστρες και η θέση στο τραπέζι που δεν την γεμίζει κανείς πια.Αυτή είναι η δικιά μου πίκρα που έχει κολλήσει στον ουρανίσκο μου. Θα μπορούσα να γεμίσω αυτές τις θέσεις με ένα σώρο από δανεισμένες ανάσες που θα έσβηναν το πρωί. Αυτό ήταν το δικό μου ιδανικό. Να βρώ εκείνο τον σωρό από τσαλακωμένα ρούχα στο πάτωμα που θα μου άρεσε να βρίσκονται εκεί γιατι αυτό θα σήμαινε πως δεν θα κοιμηθώ μόνη.<br />
Μόνη. Βαριά κουβέντα η μοναξιά.Είναι αβάσταχτη και όταν είσαι ιδεαλιστής αποκτά και χαρακτηριστικά συνήθειας. Πλέον θα έλεγα πως είμαι εθισμένη στην λύπη μου, στην μαύρη ποίηση και στους καταραμένους. Εθισμένη γιατί το επέλεξα. Εθισμένη γιατί ποτέ τίποτα δεν με άγγιζε. Σαν να ήμουν κάποιος μηχανικός σκελετός που όλα είναι μηχανικά και προγραμματισμένα να μην νιώθουν κάτι.<br />
Υπήρχαν βέβαια και εκείνα τα εκλεκτά λεπτά πλήρωσης αλλά έμοιαζαν πιο πολύ με εκλάμψεις μέσα στο σκοτάδι. Και το χειρότερο με την μοναξιά δεν είναι να είσαι μόνος στο σπίτι σου. Είναι να είσαι στον κόσμο σου μόνος. Το να μην μπορείς να μοιραστείς τις παρατηρήσεις σου ή να παρατηρηθείς από εκείνο το ένα άτομο που το όνομά του και μόνο είναι αρκετό για να σε γεμίσει με χαμόγελα, αυτό είναι ο θάνατος.<br />
Τα μισώ αυτά τα ιδανικά πράγματα και να ΄μαι που τα κυνηγάω μάταια. Κάνω κύκλους γύρω από τον εαυτό μου μέχρι να ζαλιστώ, να πέσω και να γρατζουνήσω τα γόνατα μου. Η συνήθισμένη πορεία όταν κυνηγάς κάτι το τέλειο ή έστω κάτι που παρά τις ατέλειες του θα σου φαίνεται τέλειο. Ξαφνικά οι ασπρόμαυρες ταινίες αποκτούν νόημα ενώ παράλληλα οι δικές μου πέφτουν στο κενό.<br />
<br />
<br /></div>
Stellahttp://www.blogger.com/profile/04912239186081605800noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5399261458694828800.post-56178966761182932062016-01-16T12:18:00.003-08:002016-01-17T23:57:29.374-08:00Μα εσύ έφυγες νωρίς <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
Για τον <b><i>Μ.Φ.</i></b><br />
<br />
<br />
Πάει καιρός από τότε που έμαθα τα νέα . Ένας χρόνος , αλλά φάνηκε ατέλειωτος . Σταμάτησα να τον μετράω με λεπτά , ώρες , μέρες . Τον υπολόγιζα από λεξεις που ήθελα να πω αλλά έμεναν κολλημένες στο λαρύγγι μου . Δεν μπορώ πλέον να τις συμμαζέψω . Είναι αναρίθμητες , είναι σκονισμένες και κυρίως δεν έχουν παραλήπτη .<br />
Αν ήσουν κοντά , κάτω στον δρόμο ή στο δίπλα στενό θα περνούσα για δυο λεπτά να στις ξεστομίσω . Με τον καιρό να ξέρεις όσα δεν είπεις γίνονται πέτρες μέσα σου και σε βαραίνουν . Αλήθεια , δοκίμασε να μιλήσεις , να σκεφτείς δυνατά και αμέσως θα νιώσεις πιο ανάλαφρος . Άραγε αν οι πέτρες μπορούσαν να μιλήσουν δε θα γίνονταν πιο ελαφρυές ;<br />
Δεν είσαι όμως κοντά. Αυτή είναι η πραγματικότητα που ζω τώρα . Δεν είσαι στην διπλανή πόρτα ή στο τέλος του δρόμου . Δεν είσαι καν στην γραμμή του τηλεφώνου . Προσπαθώ να σε επινοήσω . Να σε δημιουργήσω και να σε βάλω στην καθημερινότητά μου ξανά . Κάθε προσπάθεια λήγει τραγικά με άσχημες γκριμάτσες και χαμηλωμένα μάτια .<br />
Πώς θα μπορούσα να σε ξανά φτιάξω όταν δεν μπορώ καλά καλά να θυμηθώ την χροιά της φωνής σου ; Αυτή , το ομολογώ , είναι η μεγαλύτερη απώλεια που γεύτηκα . Δεν σταματώ τις προσπάθειες και ας λήγουν τραγικά . Ούτε σταματώ να παίζω με διάφορους ήχους και συνδυασμούς από νότες στο μυαλό μου μέχρι να βρώ μια φωνή να σου ταιριάζει . Βάζω ένα " ντο " για να έχω αρχή και κολλάω τα "ρε " , τα "λα " , τα "μι" .<br />
Σαν κουραστώ με τα πειράματα ανακατεύω τις νότες , τα χρώματα και τις εικόνες . Διαλύω τα πάντα στο κεφάλι μου και έπειτα με μια σκούπα συμμαζεύω τα κομμάτια που έμειναν . Δεν τα πετάω . Δεν μπορώ να τα πετάξω . Είναι δικά μου και είναι από εσένα και αυτό στο τέλος της ημέρας είναι η μόνη μου παρηγοριά .<br />
Όταν πνίγομαι μερικές φορές τα βράδια και ο αέρας φαίνεται σαν να εγκαταλέιπει το δωμάτιο ανοίγω το παράθυρο . Αφήνω να μπει μέσα όλη η δροσιά του δρόμου και αναπνέω. Βαθιές , διαδοχικές ανάσες επιβραδύνουν τους χτύπους της καρδιάς μου που βροντάει στο στήθος μου σαν τύμπανο . Κλείνω τα μάτια . Τα σφίγγω να μείνουν κλειστά , γιατί η δροσιά που ακουμπάει το πρόσωπό μου σε θυμίζει . Θυμίζει τον τρόπο που απελευθερωνόταν η ψυχή μου όταν ήσουν κοντά της να την κρατάς - από το χέρι πάντα μη σκοντάψει .<br />
Ξεφεύγω για λίγο από το τώρα . Από την αρρωστημένη ματιά του φεγγαριού . Από όλα εκείνα τα "αντιο" που συσσωρεύονται στο λαιμό μου κάθε φορά που θυμάμαι πως η θέση σου στον καναπέ απέμεινε κενή . Μα εσύ έφυγες νωρίς , φίλε μου . Δυσανασχετώ κάθε φορά που επανέρχομαι σ' αυτήν την συνειδητοποίηση . Μόλις ανοίξω τα μάτια και βλέπω την θέα του απεναντινού σπιτιού να στέκει εκεί ακίνητο ,επιβλητικό , αυστηρό τότε γυρνάει και η απόγνωση . Το μισώ αυτό το σπίτι . Ειδικά , τον τελευταίο χρόνο που στάθηκε τόσο αλύγιστο όταν έφυγες . Ακόμα έτσι στέκεται . Τίποτα δεν το συγκινεί . Το μισώ αυτό το σπίτι . <br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<blockquote class="tr_bq">
<i><u>Το άρθρο αυτό είναι αφιερωμένο σε έναν άνθρωπο που αγαπώ πάρα πολύ και που θαυμάζω απεριόριστα . Δυστυχώς , ο φίλος μου αυτός πήγε ένα ταξίδι που δεν μπορούσα να τον ακολουθήσω . Του το είχα πει πολλές φορές να μην πηγαίνει όπου εγώ δεν μπορούσα να πάω , αλλά ήταν αδάμαστη ψυχή και σχεδόν ποτέ δεν με άκουγε . Αφιερωμένο για εσένα , λοιπόν , παλιόφιλε . Σε αγαπάω πολύ και να προσέχεις . Σου Αφιερώνω επίσης και το τραγούδι του Marco Mengoni " Ti ho voluto bene veramente" που κάθε φορά που το ακούω χαμογελάω από το πόσο τέλεια περιγράφει όλα όσα εγώ θέλω να σου πω . </u></i> </blockquote>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3nHUt3i6PDXfQ-ez0V68xFsBnfOuIGMVz_MeBYULgBa8wtbK7U24KdpV1EQsCG0NpAforb_vDrcG5USxnJAefz8SDuTDQJ3Udndi9EN1ESOYOTUVtkxb7szH7rDGaPWyY65sz7UP59Bk/s1600/tumblr_nh0vhcGu2U1svp654o6_400.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3nHUt3i6PDXfQ-ez0V68xFsBnfOuIGMVz_MeBYULgBa8wtbK7U24KdpV1EQsCG0NpAforb_vDrcG5USxnJAefz8SDuTDQJ3Udndi9EN1ESOYOTUVtkxb7szH7rDGaPWyY65sz7UP59Bk/s400/tumblr_nh0vhcGu2U1svp654o6_400.jpg" width="266" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<blockquote>
<div style="text-align: center;">
Così sono partito per un lungo viaggio</div>
<div style="text-align: center;">
Lontano dagli errori e dagli sbagli che ho commesso</div>
<div style="text-align: center;">
Ho visitato luoghi</div>
<div style="text-align: center;">
Per non doverti rivedere</div>
<div style="text-align: center;">
E più mi allontanavo</div>
<div style="text-align: center;">
E più sentivo di star bene</div>
<div style="text-align: center;">
E nevicava molto</div>
<div style="text-align: center;">
Però</div>
<div style="text-align: center;">
Io camminavo</div>
<div style="text-align: center;">
A volte ho acceso un fuoco per il freddo e ti pensavo</div>
<div style="text-align: center;">
Sognando ad occhi aperti</div>
<div style="text-align: center;">
Sul ponte di un traghetto</div>
<div style="text-align: center;">
Credevo di vedere dentro il mare</div>
<div style="text-align: center;">
Il tuo riflesso</div>
<div style="text-align: center;">
Le luci dentro al porto</div>
<div style="text-align: center;">
Sembravano lontane</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: center;">
Ed io che mi sentivo</div>
<div style="text-align: center;">
Felice di approdare</div>
<div style="text-align: center;">
E mi cambiava il volto</div>
<div style="text-align: center;">
La barba mi cresceva</div>
<div style="text-align: center;">
Trascorsi giorni interi senza dire una parola</div>
<div style="text-align: center;">
E quanto avrei voluto in quell'istante che</div>
<div style="text-align: center;">
Ci fossi</div>
<div style="text-align: center;">
<i><b>Perché ti voglio bene veramente</b></i></div>
<div style="text-align: center;">
<i><b>E non esiste un luogo dove non mi torni in mente</b></i></div>
<div style="text-align: center;">
<i><b>Avrei voluto averti veramente</b></i></div>
<div style="text-align: center;">
E non sentirmi dire</div>
<div style="text-align: center;">
Che non posso farci niente</div>
<div style="text-align: center;">
Avrei trovato molte più risposte</div>
<div style="text-align: center;">
Se avessi chiesto a te</div>
<div style="text-align: center;">
Ma non fa niente</div>
<div style="text-align: center;">
Non posso farlo ora che sei così lontana</div>
<div style="text-align: center;">
Mi sentirei di dirti</div>
<div style="text-align: center;">
Che il viaggio cambia un uomo</div>
<div style="text-align: center;">
E il punto di partenza</div>
<div style="text-align: center;">
Sembra ormai così lontano</div>
<div style="text-align: center;">
La meta non è un posto</div>
<div style="text-align: center;">
Ma è quello che proviamo</div>
<div style="text-align: center;">
E non sappiamo dove</div>
<div style="text-align: center;">
Nè quando ci arriviamo</div>
<div style="text-align: center;">
<b><i> Trascorsi giorni interi senza dire una parola</i></b></div>
<div style="text-align: center;">
Credevo che fossi davvero lontana</div>
<div style="text-align: center;">
Sapessimo prima di quando partiamo</div>
<div style="text-align: center;">
Che il senso del viaggio é la meta e il richiamo</div>
<div style="text-align: center;">
Perché ti voglio bene veramente</div>
<div style="text-align: center;">
E non esiste un luogo dove non mi torni in mente</div>
<div style="text-align: center;">
Avrei voluto averti veramente</div>
<div style="text-align: center;">
E non sentirmi dire che non posso farci niente</div>
<div style="text-align: center;">
Avrei trovato molte piú risposte</div>
<div style="text-align: center;">
Se avessi chiesto a te</div>
<div style="text-align: center;">
Ma non fa niente</div>
<div style="text-align: center;">
<i><b>Non posso farlo ora</b></i></div>
<div style="text-align: center;">
<i><b>Che sei cosí lontana</b></i></div>
<div style="text-align: center;">
Non posso farlo ora</div>
</blockquote>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/ARqpqyA49y0/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/ARqpqyA49y0?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<br /></div>
Stellahttp://www.blogger.com/profile/04912239186081605800noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5399261458694828800.post-53044961004692933502016-01-08T02:17:00.001-08:002016-01-08T02:17:57.727-08:00Οι καταραμένοι <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgN78ACJYWw095sPDaqsnDkvSiILwFrFtX2oJgzwackSArG-eycwFHgX21MYtkKr2XBat6ZcnWzOj53TiXZ-Hdz2Wp0wnirAJVpftqB2wEXfc_u2rgWY1G9Qr_Zz03kxTbFT4uLOBn_tbQ/s1600/tumblr_nh7f6rgSIs1rcf4rko1_500.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgN78ACJYWw095sPDaqsnDkvSiILwFrFtX2oJgzwackSArG-eycwFHgX21MYtkKr2XBat6ZcnWzOj53TiXZ-Hdz2Wp0wnirAJVpftqB2wEXfc_u2rgWY1G9Qr_Zz03kxTbFT4uLOBn_tbQ/s320/tumblr_nh7f6rgSIs1rcf4rko1_500.jpg" width="320" /></a></div>
<i>Πολυχρησιμοποιημένα σεντόνια , μπαλωμένες λέξεις , δανειζόμενες ανάσες . Ναι , δεν ήσουν ακριβώς κλέφτης . Ήξερες να εκτιμάς τον αντίπαλο , να τον διαλέγεις . Ήξερες πως ό,τι ήθελες να πάρεις ήταν ήδη δικό σου . Ήσουν απατεώνας μα όχι κλέφτης . Έπειτα είχες αυτό το στραβό ξεχαρβαλωμένο χαμόγελο στο πρόσωπο . Ύπουλο , αισθησιακό . </i><br />
<i> Δεν θα σου κρύψω πως και εγώ παρασύρθηκα από το σκοτάδι σου . Ντυμένος με μυστήριο και θραύσματα και ομίχλη . Με τραβούσαν αυτά τα απόμερα μέρη . Ήμουν ο Πόε και ήσουν το κοράκι . Η αίσθηση ότι ήμουν κάτι παραπάνω από σάρκα , βλέννες και οστά . Πως ήμουν ένα ποιήμα αθάνατο και ανεξάρτητο ίσως ήταν και η αιτία που έμεινα μαζί σου . Εγωιστικό αλλά ειλικρινές .</i><br />
<i> Ίσως να αγάπησα την ιδέα σου παρά εσένα ή απλώς δεν ήθελα να ήμουν κάποιος καταραμένος ποιητής την ώρα που ήθελα να ήμουν το ποίημα . Ακόμα και έτσι όμως , κάθε φορά που κοιτάζω τον μπόγο από τα ρούχα που μαζεύονται στο πάτωμα εύχομαι να ήταν δικά σου . </i><br />
<i> Διχασμένη δεν είμαι , αναποφάσιστη θα το όριζα . Μου άρεσε η συνήθεια και ας μην το παραδεχόμουν . Στν συνήθεια είχες βεβαιότητα , ασφάλεια . Ένα είδος αυταπάτης πως το σκοτάδι δεν είναι κοντά σου . Αν έκλεινα τα μάτια , ωστόσο , ήταν και πάλι εκεί . Δεν το έβλεπα ; Δεν ήθελα να το βλέπω ; Ποιός ξέρει . </i><br />
<i> Καταλαβαίνω τώρα έστω και καθυστερημένα γιατί δεν ταίριαζες στο παζλ . Ήθελες ελευεθερία και σε πριόνιζα για να μπορέσεις να ταιριάξεις με τα υπόλοιπα κομμάτια . Δεν φταίω εγώ εξ'ολοκλήρου . Εσύ με άφηνες να βουτάω από απότομες κορυφές . Με ανέβαζες τάχα να δω την θέα . Το μόνο που είδα ήταν τον εαυτό μου καθώς έπεφτα να λέει "Αλλάζεις" . </i><br />
<i> Δεν λέω πολλοί αγαπούν τα ύψη , το κίνδυνο που ενέχουν . Είναι μια μορφή aπαλλαγής από τα δεσμά σου . Κάθε φορά πάντως που εγώ βουτούσα στο κενό τόσο πιο βαριές ένιωθα τις αλυσίδες . Ευχόμουν βλέπεις να με σώσεις . Λάθος μου . Σχεδόν ποτέ δεν ήσουν από κάτω και τις λίγες φορές που ήσουν μάλλον είχες βρεθεί εκεί τυχαία . </i><br />
<i> Δεν σε μισώ να ξέρεις . Δεν είναι στην φύση μου να σε μισήσω . Αν το κάνω υπογράφω ένα συμβόλαιο να σε έχω στα στήθη μου εικοσιτέσερεις ώρες το εικοσιτετράωρο να καίγεσαι . Αυτό κόλαση για εσένα δεν είναι σου αρέσουν τα τροπικά μέρη . Αγαπάς την προσοχή , τα στήθη . Για εμένα θα είναι ένα βάρος . Θα πρέπει να βήχω τις στάχτες σου συνεχώς . Θα πρέπει να ζω με το κάρβουνο να βαραίνει το προκάρδιο και με τον φόβο πως μπορεί να σε κάψω εντελώς . </i><br />
<i> Φοβάμαι πως άμα σε καταδικάσω σε αυτό δεν θα είναι για το δικό σου καλό . Μάλλον για να σε προσαρμόσω ξανά στα μέτρα μου . Μίσος , αγάπη είναι το ίδιο πράγμα , μόνο ο φωτισμός αλλάζει . </i><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<i><iframe width="320" height="266" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/P5zYhwGACWw/0.jpg" src="https://www.youtube.com/embed/P5zYhwGACWw?feature=player_embedded" frameborder="0" allowfullscreen></iframe></i></div>
<br />
<br /></div>
Stellahttp://www.blogger.com/profile/04912239186081605800noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5399261458694828800.post-21103768398069677582015-12-29T01:13:00.001-08:002015-12-29T01:13:04.546-08:00Ανοίγω <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Έφτασε ο καιρός που οι δρόμοι παύουν να μοιάζουν γνωστοί. Αν τους παρατηρήσεις καλά , βέβαια, είναι ίδιοι και απαράλλακτοι , αλλά με τα φωτάκια των 0.99 ευρώ να κρέμονται σε κάθε τοίχο , λάμπα και κολώνα μπερδεύεσαι . Η μουσική που ξεχυλίζει από τα ηχεία της πόλης σε κάνει να παρασύρεσαι. Πιστεύειες πως είσαι σε παραμύθι και χωρίς να το ελέγχεις τα χείλη σου σχηματίζουν ένα κουτσό χαμόγελο .<br />
Όμως ακόμα και σε αυτό το καλοστημένο παραμύθι εσύ περπατάς τις λεωφόρους μόνος . Όλοι έχουν κάποιον δίπλα τους . Έναν πρίγκιπα με καλοσιδερομένο κουστούμι ή έναν ιππότη με μια Χάρλει στην άκρη του δρόμου . Εσύ όμως όχι . Ο δικός σου ο πρίγκιπας ήταν φιάσκο . Ο ιππότης δε μάλλον χάθηκε . Υπήρξαν στιγμές που ( μάλλον από κάποιο χωροχρονικό σφάλμα ) καταφέρατε να συγχρονιστείτε στο ίδιο μήκος κύματος , αλλά ήταν σύντομο και τώρα δεν είναι πάλι εδώ.<br />
Με τις μπάλες των δέντρων να αντανακλούν παντού την συντροφικότητα αρχίζεις και αισθάνεσαι μισός. Κάτι σου λείπει . Κάτι σημαντικό . Μαθαίνεις να χορεύεις ανεπαίσθητα με τα βήματα κάποιου άλλου σκοπού και όχι του δικού σου . Δεν μπορείς να αντιληφθείς ότι και εσύ στην ατομικότητά σου δνε είσαι ελλιπής . Δεν είσαι μισός . Ό,τι ειλικρινά χρειάζεσαι βρίσκεται ήδη μέσα σου - και ο σκοπός και τα βήματα και η δύναμη .<br />
Θυμάμαι πως φοβόμουν να βγω από το σπίτι τέτοιες μέρες . Έλεγα πως δεν θα αντέξω να βλέπω την ευτυχία των άλλων όταν εγώ ένιωθα να βαραίνει τα βλέφαρά μου η μοναξιά . Προτιμούσα να κλείνω τις κουρτίνες και να παρακολουθώ χαζοταινίες στην τηλεόραση παρά να σωπάσω τις παραφωνίες στο κεφάλι μου και να ακούσω το τραγούδι μου .<br />
Χθες , ωστόσο , πήρα μια βαθιά ανάσα και άλλαξα τα μάτια που έβλεπα τον κόσμο . Σκέφτηκα πως δεν θα έπρεπε να φοβάμαι την ευτυχία των άλλων γιατί και αυτό από μόνο του είναι ωραίο . Και τί δηλαδή αν εσύ έχεις ακόμα περισσότερα μίλια για να φτάσεις στον προορισμό σου ; Το ταξίδι από μόνο του δεν μπορεί να είναι συναρπαστικό; Εξάλλου ό,τι παράγει πολύ ήχο , όπως οι προκηρύξεις ευτυχίας μόνο στο πλαίσιο των Χριστουγέννων , συνήθως από μέσα είναι άδειο πχ το τύμπανο .<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEioR_r5cbPGzK-DEyeQPsVL2-6DqdZecELj86ZSw-XogVpLoJj_HytPKcFnWA97oBnCDS6diObVKpsTweqtWQexE1OyEh0wP34gLTkHFHXfpTJ3icbj7yOWNX9pRhFFfdrDynBZlGzmBQg/s1600/large.png" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="209" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEioR_r5cbPGzK-DEyeQPsVL2-6DqdZecELj86ZSw-XogVpLoJj_HytPKcFnWA97oBnCDS6diObVKpsTweqtWQexE1OyEh0wP34gLTkHFHXfpTJ3icbj7yOWNX9pRhFFfdrDynBZlGzmBQg/s320/large.png" width="320" /></a> Πήρα ένα μικρό σακίδιο , φόρεσα ένα κόκκινο κασκόλ και βγήκα . Περπάτησα στους δρόμους και αντι να κοιτάζω τα σπασμένα σώματα στις βιτρίνες κοίταζα τους ανθρώπους . Τα παιδιά που γελούσαν , εκείνο το γέρικο ζευγάρι που ψώνιζαν για τα εγγόνια τους με στήθια φουσκωμένα από περηφάνια , δύο ερωτευμένους που γελούσαν . Ήταν πραγματικά ό,τι ωραιότερο είχα δει στην ζωή μου . Μόνο αυτό με έκανε να νιώθω ήδη ευτυχισμένη .<br />
Καθώς κατηφόριζα από ένα πλακόστρωτο στενό η έντονη μυρωδιά του καφέ που ερχόταν από ένα μικρό μαγαζί με τράβηξε μέσα . Κάθισα σε μια καθιστή καρέκλα στα ζεστά και παρήγγειλα το συνηθισμένο καπουτσίνο με μπόλικο αφρόγαλα . Καθόμουν μόνη και δεν περίμενα κανένα . Δεν ήθελα και κανέναν να έρθει . Δεν ήμουν μόνη . Έβγαλα το βιβλίο μου και διάβασα με την ησυχία μου για ώρες . Πόσο γεμάτη ένιωσα εκείνη την στιγμή .<br />
Ίσως , λοιπόν , το μόνο που χρειάζεται για να είναι κάποιος χαρούμενος είναι να ανοίγει . Όχι δώρα με φθηνά περιτυλίγματα από τα Τζάμπο . Αλλά να ανοίγει τα αφτιά , τα μάτια , την καρδιά , το μυαλό και τέλος τα χέρια για να αγκαλιάσει την διαφορά , έναν άνθρωπο . <br />
<br />
Καλά Χριστούγεννα ! </div>
Stellahttp://www.blogger.com/profile/04912239186081605800noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5399261458694828800.post-57114047424447643432015-12-06T01:48:00.001-08:002015-12-06T01:48:43.560-08:00Ήχοι <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<i>Τα βράδια είναι πράγματι καταραμένα . Μου το είχες πει και εγώ ανασήκωσα τους ώμους . Τώρα όμως το βλέπω καθαρά . Την ημέρα μαθαίνεις να αγνοείς τους ήχους που σε περιτριγυρίζουν . Αγνοείς τον χτύπο από τα τακούνια στα πεζοδρόμια , τις κουβέντες των περαστικών , τον ήχο της εφημερίδας που ξεδιπλώνεται , το μουγκρητό των εξατμίσεων , το φύσημα της μύτης κάποιου περαστικού . Ακόμα και αν όλα αυτά πέφτουν στην αντιληψή σου δεν σε ενοχλούν . Έμαθες να μην εστιάζεις την προσοχή σου στις λεπτομέρειες . </i><br />
<i> Τα βράδια από την άλλη δεν έχεις πολλές επιλογές . Όταν το φεγγάρι κρεμιέται από μία καμινάδα και οι δρόμοι ησυχάσουν δεν μπορείς να αγνοήσεις τον παραμικρό ήχο . Ακούς πρωτόγνωρα ηχοχρώματα : όπως το βροντητό στο στήθος σου , το σύρσιμο μιας αράχνης στην σκονισμένη γωνία της κρεβατοκάμαρας , τις φωνές που διηγούνται τις σκεψεις σου ... Είναι τόσα πράγατα που ξετυλίγει η σιωπή και δεν μπορείς παρά να υποθέσεις πως ακόμα και αυτή έχει φωνή . </i><br />
<i> Είναι δύσκολο να κοιμηθείς , βέβαια , με όλη αυτήν την αναστάτωση . Σφίγγεις τα μάτια ή κρύβεις το κεφάλι σου κάτω από το μαξιλάρι για να βρεις την ηρεμία σου . Ορίστε άλλη μια σκοτεινή διάσταση της νύχτας , δεν είσαι ποτέ πραγματικά μόνος σου . Είσαι εσύ και εκατομύριες σκέψεις που διασχίζουν το μυαλό σου , μερικές φορές μάλιστα και αλλότριες . Σαν να σου έχουν επιβληθεί από έξω ή σαν να υπάρχει και κάποιος άλλος στο κεφάλι σου . Έπειτα , τί ενοχλητική που είναι αυτή η αράχνη ; Δεν έχει σταματήσει να στριφογυρνάει στον ιστό της . </i><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDBITZ7uejHuiSTs-8A6tizSey8dBMIv3MDP6ttIyp9xg-Vw6Txoa0_Qc4-AXDqlEm2pxCoANbq6Lxt6Dg89U_OBMAoApyOWMGKlC_sAz0SLjdm9HLKgD09EUm1D8Chdy4B3S_wD9vCzg/s1600/Night-Stars.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="224" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDBITZ7uejHuiSTs-8A6tizSey8dBMIv3MDP6ttIyp9xg-Vw6Txoa0_Qc4-AXDqlEm2pxCoANbq6Lxt6Dg89U_OBMAoApyOWMGKlC_sAz0SLjdm9HLKgD09EUm1D8Chdy4B3S_wD9vCzg/s320/Night-Stars.jpg" width="320" /></a></div>
<i> Είναι καταραμένα τα βράδια . Μου το είχες πει αλλά δεν ήθελα να σε πιστέψω . </i></div>
Stellahttp://www.blogger.com/profile/04912239186081605800noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5399261458694828800.post-86722248160580058682015-11-22T04:17:00.002-08:002015-11-22T04:36:42.444-08:00Αδιέξοδα <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Με το χέρι του χτύπησε το τραπέζι . Ο ήχος φάνταζε εκκωφαντικός στα αφτιά της . Αντανακλαστικά έκλεισε τα μάτια και παραπάτησε προς τα πίσω . Θα έλεγες πως έψαχνε κάποιο τρόπο διαφυγής . Εκείνος στεκόταν άκαμπτος μπροστά της , με μάτια θολά . Τα χείλη του είχαν συστραφεί με τέτοιο τρόπο που η όψη του γινόταν ακόμα πιο τρομακτική . Οι εκρήξεις αυτές γίνονταν όλο και πιο συχνές τον τελευταίο καιρό. Στην αρχή αποτελούσαν την αιτία εντάσεων , καυγάδων και ατελείωτων διαμαρτυριών. Πλέον δεν υπήρχαν οι φασαρίες . Από την μέρα που αυτό το χέρι που τώρα ακουμπούσε στο τραπέζι είχε ακουμπήσει στο μάγουλό της , δεν δημιουργήθηκε ξανά κάποια φασαρία . Η σιωπή είχε μπει ανάμεσά τους .<br />
Θυμόταν πως πολλές φορές στο παρελθόν γέμιζαν τις παύσεις τους με σιωπές . Σιωπές όμως φλύαρες που δεν τους χώριζαν . Θυμόταν τα βλέμματα που τις γέμιζαν , τα πνιχτά γέλια που σβήνοντας άφηναν τα ίχνη τους σε χαμόγελα . Θυμόταν που περνούσαν ολόκληρα βράδια ξάγρυπνοι για να αφηγούνται ιστορίες , τις δικές τους ιστορίες . Ο κόσμος έμοιαζε πολύ πιο απλός τότε .<br />
Για να φτάσουν ως εδώ πέρασε καιρός . Δεν ήταν η ρουτίνα ακριβώς που τους αποξένωσε . Ήταν η απώλεια . Κάθε μέρα και από λίγο άλλαζαν και οι δυο τους . Άλλαζαν δέρματα , όνειρα , συνήθειες , φιλίες . Θα είχαν γεμίσει ένα ολόκληρο νεκροταφείο από όλα τα άτομα που υπήρξαν μέχρι τότε . Αυτήν την αλλαγή δεν μπορούσε να αντέξει η σχέση τους και γι'αυτήν την αλλαγή δεν έφταιγε αυτός . Έφερε και εκείνη τις ευθύνες της . Αν δεν τον πίεζε να επιστρέψει στο παρελθόν , αν δεν τον σύγκρινε με άλλους , αν δεν είχε πάψει να τον αγαπά το ίδιο ...<br />
Όσο συλλογιζόταν αυτά , εκείνος κάπνιζε το πούρο του . Ο καπνός ζέσταινε τα πνευμόνια του και έμοιαζε να το απολαμβάνει . Γρήγορα , ωστόσο , λύγισε , Το πρόσωπό του συσπάστηκε και δίχως να μπορεί να διατηρήσει την αυτοκυριαρχία του έβαλε τα κλάματα . Αν και είχε ορκιστεί στον εαυτό του να προσπαθήσει να διορθώσει την κατάσταση , και πάλι σήμερα της φώναξε . Δεν άντεχε να ζει έτσι . Για την ακρίβεια δεν άντεχε να ζει με τον εαυτό του . Ήξερε πως νοιαζόταν για εκείνον , αλλά δεν τον αγαπούσε και αυτό τον πλήγωνε. Ένιωθε ενοχές που δεν μπορούσε να είναι αρκετός για εκείνη . Οι ενοχές του ήταν κομμάτι της απώλειας .<br />
Γιατί δεν έφευγε αφού δεν τον αγαπούσε ; Γιατί έπρεπε να τον βασανίζει έτσι ; Προσπάθησε να διώξει αυτές τις σκέψεις , μα δεν μπορούσε . Σύντομα τα δάκρυα στέγνωσαν και στα μάτια του αποτυπώθηκε ένα φάσμα σκιάσεων . Οι πιο ανοιχτόχρωμες πρόδιδαν την οργή του , την ακόρεστη οργή του να την εκδικηθεί . Στις πιο σκοτεινές από αυτές , αν παρατηρούσες καλά , διέκρινες την απογοήτευση . Πότε θα ερχόταν να τις σκουπίσει αυτές τις στάχτες από τα μάτια του ; Και οι δυο περίμεναν ένα βήμα που ποτέ δεν γινόταν .<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhHMxcRZnJ_Ht0VFBQIO0G25YcH37KH7No99-8tdsRfeHHHy4tOuY7AdMUCEidPV4ioU53tmgbJawnSroIyg4aNL_CYrShkea-Ky_okg4wHBHZKpAQXaEdmaxhsTz69NeNHXxFbXs6hoOk/s1600/images2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="411" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhHMxcRZnJ_Ht0VFBQIO0G25YcH37KH7No99-8tdsRfeHHHy4tOuY7AdMUCEidPV4ioU53tmgbJawnSroIyg4aNL_CYrShkea-Ky_okg4wHBHZKpAQXaEdmaxhsTz69NeNHXxFbXs6hoOk/s640/images2.jpg" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Damien Rice "9 crimes" lyrics </td></tr>
</tbody></table>
<br /></div>
Stellahttp://www.blogger.com/profile/04912239186081605800noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5399261458694828800.post-80539407949367468462015-11-19T09:45:00.002-08:002015-11-19T09:45:14.228-08:00Μία πολύ ανθρώπινη ιστορία <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Το ρολόι σήμανε τρεις . Τρεις ακριβώς . Ήταν η ώρα του φαγητού, όλοι θα μαζεύονταν στην τραπεζαρία, θα κοίταζαν την λευκή πορσελάνη και δεν θα αντάλλαζαν κανένα φθόγγο. Όχι , δεν μισούσαν ο ένας τον άλλον , ήταν περισσότερο σαν ένα είδος πειθαρχίας όπου αδιαφορούσες για τις λεπτομέρειες . Λεπτομέρειες όπως ένα χαμόγελο , ένα βλέμμα γεμάτο μυστήριο , το χρώμα των ματιών .<br />
"Δεν μπορεί αυτοί να είναι άνθρωποι . " σκεφτόταν ολοένα και πιο συχνά ο Χάρι . Η επιμονή αυτής της σκέψης ενώ στην αρχή τον έκανε να νιώθει ενοχές για τον τρόπο που αισθανόταν , σταδιακά μετατρεπόταν σε κάτι πιο παγιωμένο , σαν ένα γεγονός αυταπόδεικτο ίσως . Έπρεπε να βρει κάποιο τρόπο να δραπετεύσει από εκείνο το μέρος που ποτέ τίποτα δεν χάνει για λίγο τον έλεγχο .<br />
Εκεί μεγάλωσε ,όμως . Το μέρος ήταν ποτισμένο με μυρωδιές χρωματισμένες με εκείνη την ιδιαίτερη αθωότητα των παιδικών του χρόνου. Πίστευε πως τα χρώματα αυτά μάλιστα ήταν τόσο ζωντανά και διαφορετικά σε σχέση με αυτά που είχε δει , ώστε να έπρεπε κάποιος να εφεύρει γι'αυτά καινούρια ονόματα . Έτσι , ποτέ δεν έκανε εκείνο το βήμα , να πιάσει επιτέλους το μπουφάν του και να φύγει . Η απόφαση διέσχιζε το μυαλό του , μα τα χέρια του έτρεμαν πολύ για να ανοίξουν την πόρτα .<br />
Και την Ελάιζα ; Τι θα έλεγε η Ελάιζα ; Θα τον ακολουθούσε ή θα επέμενε να μείνουν εκεί ; Την σεβόταν αρκετά για να πάρει μόνος του την πρωτοβουλία . Ήθελε και την δική της γνώμη . Περισσότερο μάλλον ήθελε την δική της στήριξη γιατί ο ίδιος ήταν που φοβόταν να αποδεσμευτεί από την ασφάλεια του . Τόσα χρόνια φορούσε τις αλυσίδες του και προσπαθούσε να βρει έναν τρόπο να τις ξεκλειδώσει και τώρα που βρήκε το κλειδί στεκόταν αμήχανος να το κοιτάει .<br />
Πόσο θα ήθελε να πει σε κάποιον "Έλα τώρα ξεκλείδωσε με " για να μην χρειαστεί να το κάνει ο ίδιος . Δεν είχε μάθει να ζει με την ευθύνη της ελευθερίας του . Δεν είχε μάθει να ζει με έναν συνειδητό εαυτό . Η μόνη επιλογή που ήξερε πως του άνηκε ολοκληρωτικά ήταν η Ελάιζα . Μαζί της δεν αισθανόταν να πνίγεται στα λόγια του . Μπορούσε να σκεφτεί δυνατά και να βγάλει την μάσκα του καθωσπρεπισμού .<br />
Δεν μπορούσε λοιπόν να την αφήσει πίσω . Θα της το πρότεινε το ίδιο βράδυ κιόλας . Θα της έλεγε πως θέλει να φύγει . Θα την έπιανε από το χέρι και θα τρέχανε έξω από το σπίτι , πέρα από τον φράκτη πέρα από απρόσωπες ψυχές . Αφοσιώθηκε στο να δημιουργήσει ένα ευνοικό κλίμα . Μια ατμόσφαιρα που θα μπορούσε να καθαρίσει το φορτίο των λέξεων για να μην σπάσουν με μανία στο έδαφος . Το τελευταίο πράγμα που ήθελε να κάνει ήταν να την πληγώσει . Ακόμα όμως και αυτό ήταν στην λίστα .<br />
Μετά από δύο ώρες περίπου κατέβηκε από το δωμάτιό της βρήκε τον Χάρι να κοιτάει έξω απότο παράθυρο . Είχε μόλις αρχίσει να βρέχει. Πλησίαζε αργά προς το μέρος του όσο εκείνος παρακολουθούσε μία σταγόνα που γλιστρούσε πάνω στο τζάμι . " Πρέπει να φύγουμε από εδώ . Δεν Υπάρχει τίποτα που να μας κρατάει . Δεν υπάρχει τίποτα που να ταρακουνάει την καρδιά μας . Πάμε να φύγουμε από εδώ ." Οι τελευταίοι φθόγγοι ακούστηκαν παράφωνοι . Έβηξε για να διορθώσει την φωνή του . Η Ελάιζα στήριξε το κεφάλι της στον ώμο του και με ένα νεύμα αποδέχτηκε την πρόταση.<br />
Η σιωπή είχε σταθεί ανάμεσά τους πολλές φορές . Ποτέ δεν τους χώριζε ως τώρα . Η συγκεκριμένη παύση , ωστόσο, ήταν ανυπόφορη . Ο Χάρι αισθανόταν το αίμα να χτυπά στο κεφάλι του . δεν μπορούσε να ελέγξει το σώμα του . Τα μάτια του είχαν κοκκινίσει και σύντομα μερικά δάκρυα κύλησαν στο πρόσωπό του . Δεν ήξερε γιατί είχε αναστατωθεί τόσο . Ένιωθε πάντως πολύ καλύτερα που τα χέρια της Ελάιζα ήταν γύρω του . Παρόλο που την αισθανόταν , υπήρχε κάτι το άυλο σε εκείνη . Τα μάτια της ίσως που ήταν πάντοτε τόσο διαπεραστικά ή τα χείλη της που όταν συστρέφονταν την έκαναν ακόμα πιο γοητευτική .<br />
Αν και η ανάσα της ζέσταινε τον ακάλυπτο λαιμό του ένιωθε μόνος στο δωμάτιο . Εκείνη για να τον ηρεμήσει έπιασε τα χέρια του και με όλη της την δύναμη τον έσπρωχνε προς το μέρος της . Άρχισαν να χορεύουν σε μια μελωδία που εκείνοι μόνο άκουγαν , Η μοναδική ελευθερία του Χάρι ήταν αυτή , εκείνη η άχρονη στιγμή που χόρευε με την Ελάιζα . Ξαφνικά αισθάνθηκε έναν αβάσταχτο πόνο στα πόδια . Δεν ήθελε να σταματήσει τον χορό και έσπρωχνε τον εαυτό του να συνεχίσει .<br />
Ο πόνος όμως γινόταν ολοένα και πιο δυνατός . Κοίταξε προς τα κάτω και είδε ότι ήταν ξυπόλυτος . Θυμόταν πως είχε φορέσει παπούτσια και όμως τώρα χόρευε πάνω σε ένα ξύλινο δάπεδο που του άφησε αγκίδες στα γυμνά του πόδια . Σηκώνοντας το βλέμμα του είδες πως δεν υπήρχε κανένας στο δωμάτιο . Η Ελάιζα με την οποία προ λίγου χόρευε είχε εξαφανιστεί . Δεν θυμόταν τα ονόματα των υπόλοιπων μέσα στο σπίτι . Μόνο για το όνομα της Ελάιζα ήταν σίγουρος και όλο το φώναζε .<br />
Δεν έπαιρνε καμία απάντηση πίσω παρά μόνο την ηχώ της φωνής του . Παρατήρησε πως οι τοίχοι μετατρέπονταν σταδιακά σε στάχτη και σκορπίζονταν στον αέρα . Ο επιβλητικός φράκτης έπεσε σαν να ήταν χάρτινος και αντίκρισε έναν κόσμο διαφορετικό . Άνθρωποι με πολλές διαφορετικές εκφράσεις βάδιζαν βιαστικά προς κάθε κατεύθυνση . Παρόλο που δεν ήταν διαφορετικοί από εκείνους που είχε συνηθίσει στο σπίτι , είχαν τουλάχιστον άλλα πρόσωπα .<br />
Κάποιοι είχαν βλέμματα άδεια , ορισμένοι το βλέμμα τους αντανακλούσε το πνεύμα τους . Ήταν λες και κοίταζαν προς τα μέσα , προς έναν εσωτερικό θησαυρό που οι περισσότεροι αγνοούσαν ή απλώς έριχναν του μια ματιά . Σε κάποιους τα χείλη τρεμόπαιζαν . Μια κοπέλα τα δάγκωνε . Ένας άντρας που καθόταν σε ένα παγκάκι έκανε διάφορες γκριμάτσες αποδοκιμασίας καθώς διάβαζε τα νέα . Μία μητέρα στο απέναντι πάρκο γελούσε με τα κατορθώματα του παιδιού της ,<br />
Ο Χάρι είχε μείνει άναυδος από την μοναδικότητα των ανθρώπων αυτών . Κύματα ζεστασιάς ένιωσε να τον γεμίσουν , Αγαπούσε στα ξαφνικά κάθε έναν από αυτούς και όλους μαζί ταυτόχρονα . Τους αγαπούσε με την ίδια ένταση που αγαπούσε και την Ελάιζα , λες και η αγάπη του προς εκείνη ήταν μονάχα ένα ξεδίπλωμα της ψυχής του . Μονάχα η αρχή της πορείας της αγάπης , η οποία στην συνέχεια της αγκάλιαζε όλους τους ανθρώπους και όλο τον κόσμο . Ναι , αυτή πρέπει να είναι η φύση της αγάπης σκέφτηκε .<br />
Ύστερα πάλι ένα ρίγος σκαρφάλωσε στην σπονδυλική του στήλη . Που ήταν η Ελάιζα ; Τί απέγινε το σπίτι του ; Άρχισε να ρωτάει τους περαστικούς για το σπίτι δίπλα στο πάρκο και για την Ελάιζα . Κανένας δεν του έδινε σημασία , σχεδόν σαν μην υπήρχε . Κάποια στιγμή μια γυναίκα τον πλησίασε και του έδωσε μερικά χρήματα στο χέρι . "Πάρτα πίσω δεν είμαι ζητιάνος ! Πάρτα πίσω και πες μου , πες μου τι απέγινε το σπίτι και η γυναίκα ." . Η κυρία τραβήχτηκε προς τα πίσω . Έμοιαζε σαν να έψαχνε κάποιο τρόπο διαφυγής .<br />
Ο Χάρι το συνειδητοποίησε αυτό έγκαιρα και χαμήλωσε τον τόνο της φωνής του . " Σας παρακαλώ μην φοβάστε . Θέλω απλώς να μάθω τι απέγινε αυτό το σπίτι που ήταν εδώ " . Η κυρία που είχε ανακτήσει την αυτοκυριαρχία της χαμογέλασε διστακτικά και διηγήθηκε τα όσα γνώριζε .<br />
" Σε εκείνο το σπίτι έμενε μόνος του ένας άνδρας λένε που φοβόταν τους ανθρώπους . Έλεγε πως είναι τέρατα και γι'αυτό είναι καλύτερα να ζει μόνος του . Δημοσιογράφος ή συγγραφέας πρέπει να ήταν . Δεν ξέρω γιατί είχε απελπιστεί τόσο πολύ από τον κόσμο . Αν και εγώ πιστεύω πως στην πραγματικότητα είχε απελπιστεί από τον εαυτό του . Μισούσε τους ανθρώπους επειδή σε αυτούς αναγνώριζε κάτι από τον εαυτό του , κάτι που μισούσε στον ίδιο . Μάλλον το γεγονός ότι είναι γεμάτος ατέλειες και ελλατώματα . Εγώ πιστεύω πως χάρη σε αυτά κάποιος γίνεται σπουδαίος , αλλά υπάρχουν πολλές απόψεις . Δεν ξέρω . Αυτός , λοιπόν, ήταν θεοπάλαβος . Κατασκεύασε ομοιώματα ανθρώπων για να αντέξει την μοναξιά . Όσοι τον ήξεραν είπαν πως δεν ήταν πάντα έτσι , αλλά μετά που η γυναίκα του σκοτώθηκε αποτρελάθηκε , Τώρα που το σκέφτομαι άνθρωπος την σκότωσε , δεν με εκπλήσσει που τους μίσησε . Κανένας δεν ξέρει τι απέγινε . Μια μέρα τον είδαν να βάζει φωτιά στο σπίτι και να τρέχει ημίγυμνος όσο πιο μακρυά μπορούσε . Αυτά ξέρω " .<br />
Ο Χάρι ένιωθε σαν να είχε ξυπνήσει από κάποιο εφιάλτη . Οι παλάμες του είχαν ιδρώσει και μέσα από την διήγηση ολοένα και θυμόταν . Θυμόταν την απώλεια , τον θρήνο που έγινε οργή . Την ανάγκη του να εκδικηθεί ,να βρει έναν ένοχο . Θυμήθηκε το τυφλό μίσος του που δεν είχε συγκεκριμένο παραλήπτη . Θυμήθηκε πως με την πάροδο του χρόνου η μοναξιά ρίζωνε στο στήθος του και άρχιζε να τον βαραίνει . Θυμήθηκε πάνω από όλα όμως τον φόβο να ξανά εμπιστευτεί κάποιον , να ξανά εμπιστευτεί τον εαυτό του . Δεν μπορούσε να ανοιχτεί σε κανέναν και έτσι κλείστηκε στο παρελθόν του , στην ασφάλεια της απόστασης .<br />
Τώρα μπορούσε να διακρίνει καθαρά τα κλαδιά της μοναξιάς που τον σκέπαζαν . Τα πόδια του ήταν πράγματι ματωμένα επειδή χόρευε με ένα φάντασμα . Η ψυχή του όντως κρύωνε και για να αμυνθεί η καρδιά του στον κίνδυνο κατασκεύασε έναν δικό του κόσμο στον οποίο φυλακίστηκε .Έπλασε ένα ψέμα την ώρα που διψούσε για μια αλήθεια , μιας και η αλήθεια του κόσμου ήταν πολύ στενή για τα μέτρα του .<br />
Έκλαιγε σαν μικρό παιδί . Η γυναίκα δίχως να μπορεί να βρει τα σωστά λόγια έπραξε με το ένστικτό της . Αντί να του δώσει συμβουλές ή έναν ώμο , άνοιξε τα χέρια της και τον αγκάλιασε . Τότε και μόνο τότε ο Χάρι θεραπεύτηκε από την απώλεια και από το μίσος του . Κατάλαβε πως η Ελάιζα δεν είχε ποτέ χαθεί από την στιγμή που η αγάπη του για εκείνην ωρίμασε και αποδέχτηκε όλον τον κόσμο σαν σύνολο . Η Ελάιζα ήταν η γυναίκα , τα δέντρα , ουρανός , το χώμα . Ήταν παντού γύρω του και αυτό όφειλε να το υμνήσει .<br />
Τα χείλη του τεντώθηκαν και από τους πόρους του δέρματος του εξατμιζόταν η ευτυχία . Απλωνόταν στο σύμπαν και έδινε δύναμη , ώθηση , ενέργεια σε κάποιο αστέρι , κάπου στο σύμπαν να λάμψει στο χρώμα των ματιών της Ελάιζα .<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjtlN0TswtHimm82gvQNNsEbhJwOoZmjdZzZIIG3DDELKqIlM4xuTkqbpj0md90DKaguMTugCmLO5UL_N70L4UXh4Ian1Y1jXH-lLIVrI0yOW54ih0t2gcGVwqJjfCisakUnbdpKWjH364/s1600/12239552_10153806875999903_2606296469417612579_n.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="387" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjtlN0TswtHimm82gvQNNsEbhJwOoZmjdZzZIIG3DDELKqIlM4xuTkqbpj0md90DKaguMTugCmLO5UL_N70L4UXh4Ian1Y1jXH-lLIVrI0yOW54ih0t2gcGVwqJjfCisakUnbdpKWjH364/s400/12239552_10153806875999903_2606296469417612579_n.png" width="400" /></a></div>
</div>
Stellahttp://www.blogger.com/profile/04912239186081605800noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5399261458694828800.post-68784802721821099842015-11-14T08:31:00.003-08:002015-11-14T08:31:55.710-08:00Πέρυσι ήμουν Σαρλί , χθες ήμουν Παρίσι , σήμερα είμαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="background-color: white; color: #4c4c4c; line-height: 25.6px;"><i><b><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;">" Όταν αποκαλείς τον εαυτό σου Ινδό ή Μουσουλμάνο ή Χριστιανό ή Ευρωπαίο, ή οτιδήποτε άλλο, είσαι βίαιος. Καταλαβαίνεις γιατί αυτό είναι βίαιο; Γιατί διαχωρίζεις τον εαυτό σου από την υπόλοιπη ανθρωπότητα. Όταν διαχωρίζεις τον εαυτό σου μέσω των πιστεύω, της εθνικότητάς, της παράδοσης, εκτρέφεις βία. Οπότε ο άνθρωπος που πασχίζει να κατανοήσει τη βία δεν ανήκει σε καμία χώρα, σε καμία θρησκεία, σε καμία πολιτική παράταξη ή σύστημα, παρά ασχολείται με την συνολική κατανόηση της ανθρωπότητας ".</span></b></i></span><br />
<span style="background-color: white; color: #4c4c4c; line-height: 25.6px;"><i><b><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;"> -Jiddu Krishnamurti</span></b></i></span><br />
<span style="background-color: white; color: #4c4c4c; line-height: 25.6px;"><i><b><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif; font-size: large;"><br /></span></b></i></span>
<span style="color: #4c4c4c; font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><span style="background-color: white; line-height: 25.6px;">Ήταν γύρω στις 10 όταν έφτασα σπίτι . Είχα βγει με μία φίλη για ψώνια , όπως της είχα υποσχεθεί . Ήθελε να βρει κάτι ιδιαίτερο να φορέσει για ένα πάρτι που διοργανώνει . Κινούμασταν με μεγάλα βιαστικά , αλλά άκρως θηλυκά , βήματα μέσα στα μαγαζιά και στις φωτεινές λεωφόρους που προμηνύουν Χριστούγεννα . Σε κάθε τέτοια εξόρμηση το απολαμβάνεις στην αρχή , αλλά μετά από κάποιες ώρες αρχίζεις και κουράζεσαι . Συνθλίβεσαι και μόνο στην σκέψη των πόσων είσαι ικανός να αντέξεις για μερικά υφάσματα. Ειδικά για μία ιδιαίτερη νύχτα . </span></span><br />
<span style="color: #4c4c4c; font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><span style="background-color: white; line-height: 25.6px;"> Μόλις , λοιπόν , βρέθηκα στο σπίτι πέταξα τα κλειδιά σε ένα ξύλινο κουτί πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού . Αστόχησα . Έπειτα έβγαλα τα παπούτσια . Με είχαν κόψει από τόσο περπάτημα . Τα πόδια μου αντιδρούσαν και μόνο στην ιδέα να ξανά κλειστούν εκεί μέσα . Εντελώς μηχανικά έπιασα το τηλεκοντρόλ της τηλεόρασης και άρχισα να παρακολουθώ ό ,τι και αν υπήρχε στα κανάλια . </span></span><br />
<span style="color: #4c4c4c; font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><span style="background-color: white; line-height: 25.6px;"> Για την ακρίβεια δεν παρακολουθούσα . Τα μάτια μου απλώς ήταν κολλημένα στις εικόνες , διέκριναν χρώματα και ανάγλυφα αντικειμένων . Εγώ ήμουν χαμένη κάπου μέσα στους συλλογισμούς μου . Δεν είχαν ειρμό , δεν είχαν καν μία συγκεκριμένη μορφή . Ήταν ένα συνοθύλευμα εικόνων , σαν αναμνήσεις ή ονειρικές που είχαν δημιουργήσει ένα σύννεφο σκόνης στο μυαλό μου . Σιγά σιγά ένιωθα να χάνομαι σε αυτό . </span></span><br />
<span style="color: #4c4c4c; font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><span style="background-color: white; line-height: 25.6px;"> Ξύπνησα όταν οι ειδήσεις έπαιξαν το τρομοκρατικό επεισόδιο που χθες το βράδυ ώρα 11.23 σημειώθηκε στο Παρίσι . Ο πανικός , τα απάνθρωπα σκιρτήματα στις καρδιές των θυμάτων , τα όπλα , ο στρατός , ο αέναος πόλεμος - σε αυτά προσγειώθηκα απότομα . Μία στιγμή νωρίτερα σχεδίαζα ένα πάρτι και τώρα άνθρωποι έχαναν μαζικώς την ζωή τους στο όνομα ενός θεού . </span></span><br />
<span style="color: #4c4c4c; font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><span style="background-color: white; line-height: 25.6px;"> Ανακατεύτηκα . Ένα ρίγος σκαρφάλωνε την σπονδυλική μου στήλη ενώ παράλληλα οι τρίχες ανασηκώθηκαν . Δεν μπορεί , δεν γίνεται να υπάρχει τόσο μίσος στον κόσμο . Δεν γίνεται η ανθρώπινη ηλιθιότητα να μην έχει όρια . Υπήρχαν άνθρωποι εκεί έξω που γδύθηκαν την ανθρωπιά τους και φόρεσαν μία μάσκα , βγήκαν στους δρόμους και απανθρωποίησαν τους συναδέλφους τους , τους γείτονές τους , τους Γάλλους , τους Ισπανούς , τους Κινέζους , τους Έλληνες , τους ανθρώπους ! </span></span><br />
<span style="color: #4c4c4c; font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><span style="background-color: white; line-height: 25.6px;"> Γιατί ; Κανένας ποτέ δεν πρέπει να διερωτήθηκε από εκείνους κάτι τέτοιο . Κανένας τους δεν αναγνώρισε στον εαυτό του το δικαίωμα να σιωπά μερικές φορές μπροστά στις απαιτήσεις και τους παραλογισμούς του . Δεν φταίνε όμως εκείνοι - όχι τουλάχιστον μόνο αυτοί . Δεν φταίνε μόνο οι κυβερνήσεις , τα συμφέροντα , η διαφθορά , το κτήνος μέσα μας . Φταίω και εγώ . Και εγώ που δεν το έκοψα από την ρίζα , που δεν ύψωσα την φωνή μου , που δεν μίλησα τις σκέψεις μου , που απλώς καθόμουν στον καναπέ μου . </span></span><br />
<span style="color: #4c4c4c; font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><span style="background-color: white; line-height: 25.6px;"> Πέρυσι ήμουν Σαρλί , χθες ήμουν Παρίσι , σήμερα είμαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ και θα διεκδικήσω την ειρήνη , την ανθρωπιά , την αγάπη ! </span></span><br />
<span style="color: #4c4c4c; font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><span style="background-color: white; line-height: 25.6px;"><br /></span></span>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8E9lSXryBF6ELlUETypkV2bktIW6MXFzduiQiYlksUDhA_CFnA7-3rEgUjTxvC6CVZMUlp9E4q7N-a1zUsK6rFqMW5lf6h-qo29hPchhE0kFs6zlXjRoshrJGA7fLsmzD4JW23ZmKKcs/s1600/tumblr_nxskfg71po1u9dn73o1_1280.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8E9lSXryBF6ELlUETypkV2bktIW6MXFzduiQiYlksUDhA_CFnA7-3rEgUjTxvC6CVZMUlp9E4q7N-a1zUsK6rFqMW5lf6h-qo29hPchhE0kFs6zlXjRoshrJGA7fLsmzD4JW23ZmKKcs/s320/tumblr_nxskfg71po1u9dn73o1_1280.jpg" width="320" /></a><span style="color: #4c4c4c; font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><span style="background-color: white; line-height: 25.6px;">Υ.Γ. Μην προσεύχεστε για το Παρίσι , θυμηθείτε πως για μία θρησκεία τράβηξε όσα τράβηξε . Σε αυτήν την περίπτωση απαιτείται η δράση για το Παρίσι , για εμένα , για εσένα για τον άνθρωπο ανεξαρτήτου χρώματος , θρησκείας , χώρας , γλώσσας , αντίληψης και τάξης . #NOTΕRRORISM </span></span><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhLd1FWMmuhPTYRWK4OJ-fq22TFdzOF8o6ZZWoJ2U8-YCuOkX9ZfIlqgFbn2ZKo_wH98nnSCyhVEKUGlgS6z6j0EQL-6H47QZ9n50rg3FCvN0M9HqA3ys6iBlnPxfN9YvXYuVKeaKo_TWs/s1600/12243443_1184144318267055_5695139232935920878_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhLd1FWMmuhPTYRWK4OJ-fq22TFdzOF8o6ZZWoJ2U8-YCuOkX9ZfIlqgFbn2ZKo_wH98nnSCyhVEKUGlgS6z6j0EQL-6H47QZ9n50rg3FCvN0M9HqA3ys6iBlnPxfN9YvXYuVKeaKo_TWs/s320/12243443_1184144318267055_5695139232935920878_n.jpg" width="224" /></a><span style="color: #4c4c4c; font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><span style="background-color: white; line-height: 25.6px;"> </span></span><br />
<br />
<span style="color: #4c4c4c; font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><span style="background-color: white; line-height: 25.6px;"><br /></span></span>
<span style="color: #4c4c4c; font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><span style="background-color: white; line-height: 25.6px;"><br /></span></span>
<br /></div>
Stellahttp://www.blogger.com/profile/04912239186081605800noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5399261458694828800.post-24494161658700054222015-11-03T12:03:00.000-08:002015-11-03T12:03:19.139-08:00Αυτά τα νέα της Αλεξάνδρας <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8hrHVH3xxd503ZTyUjE2z0cDbvQj3bgm3Ph2ExonxBLs-kjy-mVUs6jNytHSbDFDWafWs5t_-jWc7k0dD52sTdMGT4p5Gp79IUag3m3Q2lSf-t9MYttJgBPItSl4i9Zj424DXy2vtjE8/s1600/tumblr_nwxpv67JIu1shn04do1_500.gif" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="179" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8hrHVH3xxd503ZTyUjE2z0cDbvQj3bgm3Ph2ExonxBLs-kjy-mVUs6jNytHSbDFDWafWs5t_-jWc7k0dD52sTdMGT4p5Gp79IUag3m3Q2lSf-t9MYttJgBPItSl4i9Zj424DXy2vtjE8/s320/tumblr_nwxpv67JIu1shn04do1_500.gif" width="320" /></a></div>
Σάββατο βράδυ σε ένα νυχτερινό μαγαζί . Ο κόσμος συρρέει μέσα και έξω . Είναι αποπνικτική η ατμόσφαιρα από τον καπνό . Το προτιμάς όμως από τον ψυχρό αέρα που κυκλοφορεί στους δρόμους .Μέσα στον χώρο δεν ακούς τις φωνές των άλλων , μόνο ορισμένες φράσεις ή καλύτερα φωνήεντα καταφέρεις να πιάσεις . Είσαι στριμωγμένος στην καρέκλα σου .<br />
Γύρω σου άτομα άγνωστα . Μερικά γνωστά πρόσωπα εντοπίζεις στην απέναντι γωνία . Δεν θα σε ακούσουν ακόμα και αν φωνάξεις . Σκέφτεσαι πως αν κοιτάξουν προς εσένα θα τους χαρίσεις ένα νεύμα . δεν θα κοιτάξουν όμως και το ξέρεις . Επικεντρώνεσαι στο ποτό σου . Καταπίνεις το αλκοόλ μηχανικά πλέον , λες και δεν καίει τον λαιμό σου . Δεν σε νοιάζει , αυτός είναι ο σκοπός .<br />
Μπροστά σου χορεύει με τον ρυθμό η Αλεξάνδρα . Δεν μοιάζει με τα υπόλοιπα άτομα του χώρου . Δείχνει να αισθάνεται απόλυτα άνετα με το σώμα της και με τον χώρο . Χαμογελάει . Άλλο πάλι και τούτο . Σε ένα μέρος που τα χαμόγελα είναι μία ακόμα βιτρίνα εκείνη ξέρει και χαμογελάει με τα μάτια .<br />
- Έλα μην σε βλέπω έτσι ! Είπαμε σήμερα να απολαύσουμε την βραδιά και εσύ κάθεσαι σιωπηλή και κοιτάς το ποτό σου .<br />
- Ναι , συγγνώμη . Συ είπα δεν θα ήμουν η καλύτερη παρέα σήμερα . Έχουν συμβεί τόσα πολλά που αισθάνομαι πως δεν μπορώ να συμβαδίσω .<br />
- Ξέρω . Πράγματι δεν είναι εύκολο , αλλά για αυτό είναι οι φίλοι να κρατούν τα χαρτομάντιλα .<br />
Γέλασε με την κελαηδιστή φωνή της και άπλωσε το χέρι της προς εμένα . Την κοίταξα αμήχανα . Ένα πονηρό μειδίαμα είχε σχηματιστεί στα χείλη της . Τα μάτια της δε είχαν γίνει επικίνδυνα . Οι κόρες τους είχαν διασταλεί και έμοιαζαν ικανές να με καταβροχθίσουν .<br />
- Θα χορέψουμε ή όχι ;<br />
- Δεν θέλω .<br />
- Το ξέρω πως θα σου είναι δύσκολο στην αρχή αλλά ο χορός είναι θεραπευτικός . Ξετινάζεις από πάνω σου όλα τα αρνητικά συναισθήματα .<br />
- Ναι , μαζί και τις αναμνήσεις .<br />
Ξεφύσηξε . Δεν μπορούσα να μην παρατηρήσω πόσο δυσαρεστημένη ήταν με την απάντηση μου .<br />
- Δεν μπορώ να το χωνέψω αυτό ! Ποιος σου είπε ότι οι αναμνήσεις δεν είναι από μόνες τους αρνητικά συναισθήματα ;<br />
- Τι είναι αυτά που λες .<br />
- Για εμένα δεν είναι τίποτα άλλο παρά συναισθήματα που δεν μπορέσαμε να τα δεχτούμε στον εαυτό μας , να τα αναλύσουμε , να τα συγχωρέσουμε και να τα αφήσουμε να φύγουν χωρίς να μας πληγώνουν πια . Τα βαφτίσαμε αναμνήσεις , τα ντύσαμε με άλλα ρούχα και είπαμε να μην μπολυμε στον κόπο να προχωρήσουμε .<br />
- Υπάρχουν και καλές αναμνήσεις , για αυτό τι έχεις να πεις ;<br />
- Σαφώς και υπάρχουν . Ο λόγος που υπάρχουν , ωστόσο , δεν είναι για να τις νοσταλγείς αλλά για να θυμάσαι να προχωράς μπροστά , ώστε να βρεις ένα εγγενές συναίσθημα . Σε κάλυψα ;<br />
Με κάλυψε; Είχα μείνει άναυδη από το πόσο κυνικά μου ακούγονταν τα λόγια της . Μάλλον όχι , όχι κυνικά , πόσο αληθινά ήταν . Για ένα λεπτό είχα αφήσει τον κόσμο γύρω μου να περιστρέφεται όσο εγώ κλεινόμουν στον πιο σκοτεινό μου πυρήνα . Επεξεργαζόμουν ένα ένα τα φωνήματα . Τα έσπαγα , του άλλαζα θέση , τους άλλαζα γράμματα . Ήθελα να τα φέρω στα μέτρα μου .<br />
Δεν μπορούσα . Οπότε έπιασα το χέρι της , ήταν αρκετά παγωμένο , και την οδήγησα σε ένα μικρό διάστημα όπου είχαν αραιωθεί τα άτομα . Χορέψαμε . Χορέψαμε όλο το βράδυ σαν να μην υπήρχε τίποτα άλλο που να ξέραμε να κάνουμε πέρα από αυτό . Ήταν η πρώτη φορά μετά από ένα εκτενές διάστημα που κατάφερα να κάνω τις σκέψεις μου να σωπάσουν . Άτυχος σκέφτηκα όταν σωριάστηκα στο κρεβάτι μου όποιος δεν χορεύει .<br />
<br />
<br />
Χορέψτε !<br />
<br /></div>
Stellahttp://www.blogger.com/profile/04912239186081605800noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5399261458694828800.post-22085135747805638802015-10-31T13:35:00.001-07:002015-11-03T08:38:46.401-08:00Ένα φεγγάρι στην Ιαπωνία <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-size: 13px; line-height: 18.2px; text-align: justify;"><i><span style="background-color: white;"><span style="font-family: "arial" , "tahoma" , "helvetica" , "freesans" , sans-serif;"><br /></span></span></i></span>
<span style="line-height: 18.2px; text-align: justify;"><i><span style="background-color: white;"><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;"><br /></span></span></i></span>
<br />
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;"><span style="line-height: 18.2px; text-align: justify;"><i><span style="background-color: white;"> </span></i></span><span style="background-color: white; line-height: 18.2px; text-align: center;"><i>Σαν αποπιούμε</i></span></span></div>
<div style="line-height: 18.2px; text-align: center;">
<span style="background-color: white;"><i><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;"> θα κάτσουμε να δούμε</span></i></span></div>
<div style="line-height: 18.2px; text-align: center;">
<span style="background-color: white;"><i><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;">την πανσέληνο.</span></i></span></div>
<div style="line-height: 18.2px; text-align: center;">
<span style="background-color: white;"><i><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;"><br /></span></i></span></div>
<div style="line-height: 18.2px; text-align: center;">
<span style="background-color: white;"><i><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;">Έτσι είν' ο κόσμος:</span></i></span></div>
<div style="line-height: 18.2px; text-align: center;">
<span style="background-color: white;"><i><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;">τ' ολόγιομο φεγγάρι</span></i></span></div>
<div style="line-height: 18.2px; text-align: center;">
<span style="background-color: white;"><i><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;">κι αυτό εκλείπει.</span></i></span></div>
<div style="color: #666666; font-size: 13px; line-height: 18.2px; text-align: center;">
<span style="background-color: white;"><i><span style="font-family: "georgia" , "times new roman" , serif;"><br /></span></i></span></div>
<div style="line-height: 18.2px; text-align: center;">
<span style="background-color: white; line-height: 14px;"><i><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;">Κομπαγιάσι Ίσσα</span></i></span></div>
<div style="line-height: 18.2px; text-align: center;">
<span style="background-color: white; line-height: 14px;"><i><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;"><br /></span></i></span></div>
<div style="line-height: 18.2px; text-align: center;">
<span style="background-color: white; line-height: 14px;"><i><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;"><br /></span></i></span></div>
<div style="line-height: 18.2px; text-align: center;">
<span style="background-color: white; line-height: 14px;"><i><span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;"><br /></span></i></span></div>
<div style="line-height: 18.2px; text-align: center;">
<div style="line-height: 18.2px;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhpyG-iMFnf935iaBEWngq8ZvwjUfLoLC_sfg683Wy3XVhC_BDA6r18z2snYh_8Rx6nmdCnspDaRzKZK_8dJpnZyInxELMXPfb6_SmfSEyfIfe7A3TBtaaM74DjsZgmLo62JgUrcKCovDA/s1600/tumblr_na55gcMV7s1szrg39o1_540.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhpyG-iMFnf935iaBEWngq8ZvwjUfLoLC_sfg683Wy3XVhC_BDA6r18z2snYh_8Rx6nmdCnspDaRzKZK_8dJpnZyInxELMXPfb6_SmfSEyfIfe7A3TBtaaM74DjsZgmLo62JgUrcKCovDA/s400/tumblr_na55gcMV7s1szrg39o1_540.jpg" width="266" /></a></div>
<span style="font-family: times, times new roman, serif;"><span style="background-color: #cfe2f3; line-height: 14px;"><i><br /></i></span></span>
<i style="background-color: #cfe2f3; font-family: times, 'times new roman', serif; line-height: 14px;">Συνοπτική η ματιά της ανατολής . Ο κόσμος φαίνεται να απλοποιείται . Απλοποιείται το καλούπι του . Πέφτει η δαντέλα και το άρωμα που κόλλησε στις ίνες τις . Πέφτει το ύφασμα και το χρώμα από τις φωτοσκιάσεις . Μένει το δέρμα , ο σκελετός και τα μάτια . Ναι , μην ξεχνάμε τα μάτια . Μπορεί να τα μπερδεύεις με κουμπιά μα δεν είναι . ¨Έχουν ουσία τα μάτια , όταν κοιτάνε προς τα μέσα και βλέπουν τον θησαυρό . Μόνο εκ των έσω</i></div>
<div style="line-height: 18.2px; text-align: center;">
<span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;"><i style="background-color: #cfe2f3;">Η Ιαπωνική φιλοσοφία αγαπάει την σαφήνεια και την συνέπεια που διέπει την φύση , επειδή ακριβώς η φύση εκφράζεται πρώτα μέσα στα όντα της και ύστερα ως κραυγή , ως αντίδραση έστω , στον κόσμο . Μην υποτιμάτε τα σχιστά μάτια . Το πεδίο τους μπορεί να φαίνεται περιορισμένο , αλλά δεν είναι γιατί εκπαιδεύτηκαν στην νομοτέλεια της φύσης . Έμαθαν πως την ουσία δεν την βλέπουν τα μάτια , μα η ίριδα . Θεωρούν δεν κοιτάζουν . Είναι εμβάθυνση ,όχι βλέμμα . </i></span></div>
<div style="line-height: 18.2px; text-align: center;">
<span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;"><i style="background-color: #cfe2f3;">Αρκετά με τις ρητορείες ! Τις έχω σιχαθεί , πόσο μάλλον όταν εγώ τις εκφράζω . Απολαύστε το χάικου όπως αρέσει σε εσάς , γιατί αυτός είναι ο σωστός τρόπος ! </i></span></div>
<div style="line-height: 18.2px; text-align: center;">
<br /></div>
</div>
Stellahttp://www.blogger.com/profile/04912239186081605800noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5399261458694828800.post-56578308120284590322015-10-28T10:33:00.001-07:002015-11-03T08:51:18.715-08:00Ταλαντώσεις σε κόκκινο φόντο <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4-C5C2BfaNa7-D-BPQ7XMYYXKJQExZ8kx0oFMxH0qEeMMj0DiBkRVYGX9eV0Rx8SCZIutMGB3BLs9CMtqJVoYlXks5JKnAdxMzN_x2UhyphenhyphenfkFumEkw2RV5suOVLQJlSZJZQ6fU9ulqmm4/s1600/tumblr_mgba9iikja1rub0hvo1_500.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4-C5C2BfaNa7-D-BPQ7XMYYXKJQExZ8kx0oFMxH0qEeMMj0DiBkRVYGX9eV0Rx8SCZIutMGB3BLs9CMtqJVoYlXks5JKnAdxMzN_x2UhyphenhyphenfkFumEkw2RV5suOVLQJlSZJZQ6fU9ulqmm4/s320/tumblr_mgba9iikja1rub0hvo1_500.png" width="212" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<i>Έπεσα . </i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>Τα πόδια μου μπλέχτηκαν στην ουρά σου. </i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>Την ουρά από συννεφιασμένα πρωινά </i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>που κρυβόσουν στα παπλώματα .</i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>Τα γόνατα κοκκίνισαν θυμάμαι . </i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>Είδα το χρώμα να αλλάζει σταδιακά </i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>σε αποχρώσεις του μπλε . </i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>Δεν πονούσα , μα δεν ένιωθα και τίποτα . </i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>Ο κόσμος έμοιαζε ναρκωμένος . </i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>Για να μην βαριέμαι μέτραγα γράμματα και συλλαβές . </i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>Φοβόμουν όταν έπρεπε να προφέρω το "σ". </i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>"Σ" όπως σχεδόν . </i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>Σχεδόν ζω , σχεδόν δάκρυσες , σχεδόν τα καταφέραμε . </i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>Για να σε ανακαλώ πλέον δεν βασίζομαι στις λέξεις . </i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>Οι λέξεις είναι τρίγωνα και οι γωνίες τους </i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>αφήνουν τις ψυχές διάτρητες . </i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>Πλέον χρησιμοποιώ άλλα σχήματα . </i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>Προτιμώ τους κύκλους , έχουν ολοκλήρωση </i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>και μια μαλακή υφή . </i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>Εσύ ήσουν ένας κύκλος . </i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>Δεν είχες ουρά , ούτε οξείες εξοχές . </i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>Μέχρι να περάσω τουλάχιστον την γραμμή . </i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>Όταν άρχισα να ακροβατώ στις ακτίνες </i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>ψάχνοντας για το κέντρο ,</i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>τότε είδα τις γωνίες και την ουρά . </i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>Άλλαξες , </i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>Δεν τα παράτησα όμως . </i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>Μέσα στο μαύρο έβλεπα χρώμα . </i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>Η πτώση έμοιαζε αναπόφευκτη . </i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>Άλλαξα και εγώ . </i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>Το κατάλαβα καθώς ξετίναζα τη σκόνη από τα ρούχα . </i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>Άλλοτε θα έμενα να κλάψω λίγο ακόμα .</i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>Τώρα δεν έχω καιρό για αυτά . </i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>Άδειασα τόσο που αν και δεμένη σαν σύνολο </i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>είχα κάτι το άυλο πάνω μου . </i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>Ήσουν περίπλοκη διαδρομή . </i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>Το πιο δύσκολο σημείο ήταν να αποφύγω </i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>την τούφα εκείνη που έπεφτε στα βλέφαρά σου . </i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>Ήθελε επιδέξιους ελιγμούς </i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>για να μην δαγκώσω τα χείλη και την σκουπίσω </i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>από τα μάτια σου . </i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>Θα το έβλεπες και θα βύθιζες τις άγκυρές σου</i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>στο κορμί μου . </i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>Σου είπα πως δεν σε αγαπώ και έφυγα . </i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>Φώναξες πως θα ξανάρθεις . </i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>Όχι , δεν πρέπει ποτέ να γυρίσεις . </i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>Όχι , μην ξανάρθεις . </i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>Άμα σε έβλεπα θα καμπύλωνα την ράχη . </i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>Δεν έχω καιρό γι΄ αυτά επαναλαμβάνω χαμηλόφωνα . </i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>(Αν ξαναρχόσουν κάποτε θα περνούσες από εδώ ;)</i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>Τί σημασία έχει ; </i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>Η πόρτα δεν έχει ανοίξει ακόμα ...</i></div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
Stellahttp://www.blogger.com/profile/04912239186081605800noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5399261458694828800.post-35141684884455166682015-10-27T14:13:00.000-07:002015-11-03T08:52:43.422-08:0015 Μαίου 20...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
"Hearts are wild things that's why our ribs are cages"<br />
<br />
Αν έπρεπε να συνοψίσω την κατάσταση σε φορτία λέξεων θα επέλεγα αυτές : είμαι ευτυχισμένη . Είναι ένα από εκείνα τα κομμάτια της ζωής που - όχι δεν πήρες το όσκαρ , δεν πήρες προαγωγή , δεν σε θαύμασαν χιλιάδες άτομα μέσα σε μία νύχτα - αλλά που νιώθεις γεμάτος από μέσα . Είναι εκείνη η στιγμή που τα πρωινά καθόμαστε στον καναπέ βλέποντας παιδικά και μου ζεσταίνεις τις πατούσες. Είναι όταν στην πιο άκυρη στιγμή λες το ανέκδοτο ( και πόσο όμορφα λες τα ανέκδοτα ) που άκουσες και τα υστερικά μου γέλια αντηχούν μέσα στο δωμάτιο .<br />
Ναι , εκείνες ακριβώς τις στιγμές κοιτάω τριγύρω και βλέπω με μάτια αλλιώτικα τον κόσμο .<br />
Τα χρώματα , τα τραγούδια , το φεγγάρι αποκτούν πιο όμορφη όψη τότε . Σκέφτομαι πως κάπως έτσι πρέπει να είναι ο παράδεισος . Μετά το ξανασκέφτομαι και γελάω . Πότε έγινα εγώ τόσο μελό ; Ο παράδεισος και κουραφέξαλα . Σβήνω με μια σκούπα τις σκέψεις περί παραδείσου και αφήνω την εικόνα του να δημιουργηθεί στο μυαλό μου , όπως κάποτε διυλίστηκε μέσα από μία σχισμή τριών χιλιοστών της ίριδας .<br />
Με αυτόν τον τρόπο τον βλέπω ολόκληρο ' με τις εσοχές και τις εξοχές του , τα φώτα και τις σκιάσεις . Με αυτά τα τόσο απλά υλικά συντίθεται κάτι τόσο σύνθετο και ωραίο . Κάτι που μαθαίνω να αγαπάω κάθε μέρα και από λίγο . Είναι κάτι παραπάνω από ιδέα . Έχει σάρκα και οστά. Είναι μία ψυχή όχι δική μου αλλά από εμένα . Είναι ο Άγγελος που έχω το προνόμιο να προσθέτω δίπλα στο όνομά του αντωνυμίες . Ο Άγγελός μου ... Τί οργανωμένο που παρουσιάζεται το χάος όταν μπορώ και τονίζω αυτό το μου !<br />
Για να προλάβω ταμπέλες όπως " κτητικότητα" το " μου " αυτό λειτουργεί περισσότερο ως επιφώνημα παρά ωs αντωνυμία . Είναι εκείνη η χαρά που αποκτάς όταν καταλαβαίνεις πως μια ψυχή δεν σου ανήκει και όμως είναι φτιαγμένη από το ίδιο υλικό με την δικιά σου . Εκπλήσσεσαι με την συγγένεια . Εγώ , τουλάχιστον, έμεινα άναυδη στο θέαμα .<br />
Δεν έχω τίποτα άλλο να γράψω . Νομίζω πως τις ενδιάμεσες λέξεις τις καταλάβατε . Πηγαίνω να χωθώ κάτω από την κουβέρτα τώρα , είναι η σειρά μου να ζεστάνω τα πόδια του .<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzsLlqR2JsEL9UqG4jKb8r6LwuI1exGl_bJlQ5PguSDG8tVYlNwE1gDLBeY4X4TXQs8TmPKae583xRNaGSmlN2lyfoz5_d1oI6FX7fd3f_gNHYFRqLWxRKN7FlWYHIO7wZHpBx9c1cmg8/s1600/tumblr_n9jtpumyZb1r4ueyro1_500.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzsLlqR2JsEL9UqG4jKb8r6LwuI1exGl_bJlQ5PguSDG8tVYlNwE1gDLBeY4X4TXQs8TmPKae583xRNaGSmlN2lyfoz5_d1oI6FX7fd3f_gNHYFRqLWxRKN7FlWYHIO7wZHpBx9c1cmg8/s320/tumblr_n9jtpumyZb1r4ueyro1_500.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
</div>
Stellahttp://www.blogger.com/profile/04912239186081605800noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5399261458694828800.post-49202323647813856932014-07-14T10:30:00.001-07:002015-10-31T05:11:07.064-07:00Eλα να μιλησουμε με λιγο κοκκινο κρασι <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"><i><b>Ξερεις , ρε φιλε ,τι ειναι η ζωη ;Πολλες φορες το εχω σκεφτει αυτο το ερωτημα αλλα ποτε δεν εβρισκα απαντηση πειστικη . Βασικα , εβρισκα πολλες πειστικες απαντησεις , καμια ομως δεν ειχε τετοιο καλουπι που να χωραει την αληθεια . Ετσι , οσο και αν την εβλεπα μπροστα μου να αιωρειται , καθε φορα που απλωνα το χερι και πιστευα πως την ειχα κλεισει στην παλαμη μου (!) εκεινη παντα ξεγλιστρουσε . Την επιασα , δεν την επιασα ; Την κρατησε εστω και για λιγο η απο τις εσοχες των δαχτυλων μου ειχε ξεφευγε απο την αρχη ; Δεν γνωριζω . Η μονη πλευρα της αληθειας που εχω γνωρισει για την ζωη ειναι εκεινος ο ισκιος που περιπαιζει αναμεσα στα βλεφαρα σου καθε φορα που συμμετεχεις σε ενα μυστηριο του κοσμου . Ξερεις απο εκεινα που παυεις να εισαι ανθρωπος γιατι ψηλωνεις .</b></i></span><br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEirI8zFsRMED6r1tbOTKc9BHatK4QjCV90S6PByx1vWkky9e1nNab9R8S8yFvvoeWinuI7TCbU7_uvQkwLeuJoFsjlJSDzZ7o8mKA_BDGfJ8HqB1PuC9OwI7nQXlnw9J9vFQSRgvtAGaMw/s1600/spring-photography018.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEirI8zFsRMED6r1tbOTKc9BHatK4QjCV90S6PByx1vWkky9e1nNab9R8S8yFvvoeWinuI7TCbU7_uvQkwLeuJoFsjlJSDzZ7o8mKA_BDGfJ8HqB1PuC9OwI7nQXlnw9J9vFQSRgvtAGaMw/s1600/spring-photography018.jpg" width="320" /></a><span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"><i><b> Ακομα και τωρα με αυτην την συζητηση μας δεν ειμαστε εμεις . Εχουμε αλλαξει γιατι μεσα μας γενναμε ιδεες . Μερικες τις εκφραζουμε , αλλες τις αφηνουμε να φλεγονται στα στηθη μας , μεχρι να γινουν σταχτες και να κολλησουν στον ουρανισκο μας . Αμα τωρα φτυσω σταχτες μην εκπλαγεις . Δεν ξερεις ποσες ιδεες καταπια γιατι ετρεμα και μονο στην οψη τους . Καποια πραγματα εμεις ως ανθρωποι τα φοβομαστε και τα κρυβουμε . Οχι απαραιτητα απο τους αλλους . Συχνα ο αυστηροτερος κριτης θα παρουσιαζεται πισω απο εναν καθρεφτη . </b></i></span><br />
<a href="http://data.whicdn.com/images/14037837/danicng,flighty,free,running,ballet,photography-7880d119708d644ffcc268fbf48402b4_h_large.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><span style="color: black; font-family: Times, Times New Roman, serif;"><i><b></b></i></span></a><span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"><i><b>Βεβαια , θα με συμβουλευσεις , αφου δεν μπορω να ξεσκεπασω την αληθεια (τη δικη μου , τη δικη σου δεν εχει σημασια ) τοτε γαιτι να με απασχολει ; Χωρις αυτην , αλλωστε , ζουν οι περισσοτεροι ανθρωποι - για να μην γινω αρνητικη αν προφερω "ολοι" - .</b></i></span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"><i><b> Σε βλεπω να χαμογελας . Το προσωπο σου συσπαται . Ειναι αστειο . Μα μη γελας με αυτα . Δεν ειναι τοσο θεωρητικα οσο φαινονται . Μα και αν ειναι εσυ ποτε σου δεν τα σκεφτηκες ; Ποτε δεν περασες τα ορια αναμεσα στην πραγματικοτητα και στη φαντασια ( γιατι φαντασια ειναι η καθε σκεψη ) ; Τωρα στα ματια σου λιωνει ο παγος . Ειδες που με νιωθεις ! Μη ντρεπεσαι που περασες την γραμμη . Ανθρωποι ειμαστε και ως τετοιοι οφειλουμε που και που να ξεπερναμε τα ορια . Ναι , καλα ακουσες . Τα ορια τα βαλαμε για ασφαλεια , ωστε να μην πονεσει πολυ η υπαρξη μας μεσα στο χαος της . Αν τα περασεις με καρδια αγνη με στοχο να παρεις φορα να πας στον ουρανο δεν πειραζει . Αρκει οταν φτασεις να ριξεις σκοινι για τους υπολοιπους . </b></i></span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"><b><i> Ασχετη ερωτηση αλλα ποιος εβαψε μπλε τον ουρανο ; Δεν ξερεις ουτε και εσυ . Δεν πειραζει . Θα κοπιασουμε μαζι και θα μαθουμε . Σε εμπιστευομαι , φιλε μου . Σε εμπιστευομαι σε τετοιο βαθμο που θα στηριξω στις γραμμες των χεριων σου ολο τον κοσμο μου - με οση αληθεια ενδεχομενως να εμπεριεχει . Ξερω πως τα χερια σου ειναι σταθερα . Αν δεν ειναι θα γινουν γιατι με αγαπας και απο αυτο και μονο θα αντλεις δυναμεις . </i></b></span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"><b><i> Το πρωτο που πρεπει να μαθεις για εκεινον τον κοσμο ειναι οτι δεν μοιαζει με τον ηλιο . Τωρα οσα πειραματα και αν κανεις στο φως εκεινο μπορει και να σε καψει . Στον δικο μου κοσμο το φως ειναι αβλαβες . Τρεφει το δερμα σου και απο τους πορους του εισχωρει στο εσωτερικο σου . Δινει ζωη στις λεξεις , στη σημασια , στις πραξεις . Η λεξη θα ντυνεται με νοημα , η σημασια θα αποκτα διαυγεια και η πραξη αξια . </i></b></span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"><b><i>Με το φως οδηγο τα διαμαντια δεν θα μπερδευονται στη λασπη . Καπως ετσι φανταζομουν το χαος της υπαρξης να δειχνει ντυμενο με την ταξη . </i></b></span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"><b><i> Μετα τον ηλιο , χαραξα τα βουνα . Το σχεδιο εγινε με μολυβι για να μπορω να σβηνω τα λαθη . Κατηργησα καθε αλλη γραφικη υλη . Μοναχα το ταπεινο γκριζο χρωμα θα κατεγραφει την ιστορια . Δεν ηθελα βλεπεις ο καθενας να σηκωνει το δαχτυλο του προκλητικα για να υποδειξει τον ενοχο οταν θα εβλεπε ενα ελλατωμα στον κοσμο . Ηθελα να μπορουσε αυτος ο καθενας να το διορθωσει , να το σβησει με τη γομα του και να προχωρησει χωρις να κουβαλαει κοκκους κακιας . Σκεφτομουν , ισως με παιδικη αφελεια , πως οταν θα εδινες στον καθενα ενα μολυβι και μια γομα και απο μικρους τους ενημερωνες πως ειναι υπευθυνοι για το πως κατασκευαζεται ο κοσμος εκεινοι θα φροντιζαν να τον ορθωσουν με συνεπεια . </i></b></span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"><b><i> Υστερα απο αυτα αφησα τα ολα τα χρωματα να ανακατευτουν μεταξυ τους και να γεμισουν το κενο αναμεσα στη φυση και στα δημιουργηματα της , αναμεσα στον ανθρωπο και τον συνανθρωπο . Αφησα τις μπογιες να τρεξουν , να σταξουν , να δημιουργησουν γραμμες που θα τεμαχιζαν την αποσταση μεταξυ μας . Εδωσα σε καθε χρωμα και ενα ψευδωνυμο για να δημιουργησω την μαγεια και αφησα τον καμβα να στεγνωσει . Δεν ηθελα να ημουν ο δημιουργος , αυτο ειναι μεγαλη ευθυνη και απαιτει μεγαλη μοναξια . Ηθελα να ημουν και εγω μια ρανιδα χρωματος . Ηθελα να αποτελεσω το ζωντανο χαος , καθως οταν βαζεις το συμπαν σε ταξη μετα καλυπτεις εκεινες τις χαραδρες αναμεσα στα ονειρο και στην πραγματικοτητα . Δεν ηθελα να στερησω στον κοσμο την ευκαιρια να αποδεκτουν την ενοτητα του ονειρου με εκεινη της ευθυνης . Ηθελα να υπαρχει τετοια πολυποκοτητα οσο και η ζωη μας τωρα . </i></b></span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"><b><i> Κακα τα ψεματα ο κοσμος που εχτισα ειναι κατ'εικονα και καθ'ομοιωση του δικου μας . Δεν αλλαξα το μεγαλειο του , οπως παρατηρησες . Αλλαξα τις λεξεις που δημιουργουν τον κοσμο , τους εδωσα ζωη και πρακτικοτητα , αλλαξα τον τροπο σκεψης , του εδωσα ελπιδα και την ευθυνη να γνωριζει πως τα παντα εξαρτιονται απο αυτον . Πειραξα λιγακι εμας , αυτο ηταν ολο . Αυτο αρκουσε για να δημιουργησω την ευτυχια . </i></b></span><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"><b><i> Να το παλι εκεινο το μειδιαμα . Τωρα μου το μετεδωσες και εμενα . Ναι ξερω οσα λεω ειναι ανοησιες γιατι δεν μπορω ουτε λιγο να προσεγγισω το τι ειναι εκεινο που καθιστα τη ζωη πολυπλοκη . Παρολα αυτα σχολιαζω και με περισσιο θρασσος καθομαι και αναδημιουργω . Μου φαινεται τοσο ειρωνικο το γεγονος οτι αγαπαω το απειρο , οταν αυτο δεν εχει καν προσωπο .Εφιαλτικη εικονα δεν νομιζεις ; </i></b></span><i style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><b>Παλι γελας . Μααα , δεν μπορει κατι θα εχεις να μου πεις , ενα <<Μπραβο>> , ενα <<Σωπα>>, ενα <<Ξεκολλα>> . Εσυ , παλι , πλαι σε αυτην την ροζασμιενη κουρτινα στεκεσαι και μου χαμογελας . Μαλλον αυτος ειναι ο ορισμος της φιλιας , να ακους την ανοησια του αλλου με υπομονη και στο τελος να του αφηνεις μια πικρια που δεν μαντεψες τη σιωπη του , που στο βαθος τελικα ειναι ευτυχια γιατι ξερεις πως σε καταλαβε απολυτα . </b></i><br />
<i style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><b><br /></b></i>
<i style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif;"><b> Σε ευχαριστω ρε φιλε που ησουνα εδω .....</b></i><br />
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"><b><i><br /></i></b></span>
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"><i><b><br /></b></i></span>
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"><i><b><br /></b></i></span>
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"><i><b><br /></b></i></span>
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"><i><b><br /></b></i></span>
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"><i><b><br /></b></i></span>
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"><i><b><br /></b></i></span>
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;"><i><b><br /></b></i></span></div>
Stellahttp://www.blogger.com/profile/04912239186081605800noreply@blogger.com0