Έφτασε ο καιρός που οι δρόμοι παύουν να μοιάζουν γνωστοί. Αν τους παρατηρήσεις καλά , βέβαια, είναι ίδιοι και απαράλλακτοι , αλλά με τα φωτάκια των 0.99 ευρώ να κρέμονται σε κάθε τοίχο , λάμπα και κολώνα μπερδεύεσαι . Η μουσική που ξεχυλίζει από τα ηχεία της πόλης σε κάνει να παρασύρεσαι. Πιστεύειες πως είσαι σε παραμύθι και χωρίς να το ελέγχεις τα χείλη σου σχηματίζουν ένα κουτσό χαμόγελο .
Όμως ακόμα και σε αυτό το καλοστημένο παραμύθι εσύ περπατάς τις λεωφόρους μόνος . Όλοι έχουν κάποιον δίπλα τους . Έναν πρίγκιπα με καλοσιδερομένο κουστούμι ή έναν ιππότη με μια Χάρλει στην άκρη του δρόμου . Εσύ όμως όχι . Ο δικός σου ο πρίγκιπας ήταν φιάσκο . Ο ιππότης δε μάλλον χάθηκε . Υπήρξαν στιγμές που ( μάλλον από κάποιο χωροχρονικό σφάλμα ) καταφέρατε να συγχρονιστείτε στο ίδιο μήκος κύματος , αλλά ήταν σύντομο και τώρα δεν είναι πάλι εδώ.
Με τις μπάλες των δέντρων να αντανακλούν παντού την συντροφικότητα αρχίζεις και αισθάνεσαι μισός. Κάτι σου λείπει . Κάτι σημαντικό . Μαθαίνεις να χορεύεις ανεπαίσθητα με τα βήματα κάποιου άλλου σκοπού και όχι του δικού σου . Δεν μπορείς να αντιληφθείς ότι και εσύ στην ατομικότητά σου δνε είσαι ελλιπής . Δεν είσαι μισός . Ό,τι ειλικρινά χρειάζεσαι βρίσκεται ήδη μέσα σου - και ο σκοπός και τα βήματα και η δύναμη .
Θυμάμαι πως φοβόμουν να βγω από το σπίτι τέτοιες μέρες . Έλεγα πως δεν θα αντέξω να βλέπω την ευτυχία των άλλων όταν εγώ ένιωθα να βαραίνει τα βλέφαρά μου η μοναξιά . Προτιμούσα να κλείνω τις κουρτίνες και να παρακολουθώ χαζοταινίες στην τηλεόραση παρά να σωπάσω τις παραφωνίες στο κεφάλι μου και να ακούσω το τραγούδι μου .
Χθες , ωστόσο , πήρα μια βαθιά ανάσα και άλλαξα τα μάτια που έβλεπα τον κόσμο . Σκέφτηκα πως δεν θα έπρεπε να φοβάμαι την ευτυχία των άλλων γιατί και αυτό από μόνο του είναι ωραίο . Και τί δηλαδή αν εσύ έχεις ακόμα περισσότερα μίλια για να φτάσεις στον προορισμό σου ; Το ταξίδι από μόνο του δεν μπορεί να είναι συναρπαστικό; Εξάλλου ό,τι παράγει πολύ ήχο , όπως οι προκηρύξεις ευτυχίας μόνο στο πλαίσιο των Χριστουγέννων , συνήθως από μέσα είναι άδειο πχ το τύμπανο .
Πήρα ένα μικρό σακίδιο , φόρεσα ένα κόκκινο κασκόλ και βγήκα . Περπάτησα στους δρόμους και αντι να κοιτάζω τα σπασμένα σώματα στις βιτρίνες κοίταζα τους ανθρώπους . Τα παιδιά που γελούσαν , εκείνο το γέρικο ζευγάρι που ψώνιζαν για τα εγγόνια τους με στήθια φουσκωμένα από περηφάνια , δύο ερωτευμένους που γελούσαν . Ήταν πραγματικά ό,τι ωραιότερο είχα δει στην ζωή μου . Μόνο αυτό με έκανε να νιώθω ήδη ευτυχισμένη .
Καθώς κατηφόριζα από ένα πλακόστρωτο στενό η έντονη μυρωδιά του καφέ που ερχόταν από ένα μικρό μαγαζί με τράβηξε μέσα . Κάθισα σε μια καθιστή καρέκλα στα ζεστά και παρήγγειλα το συνηθισμένο καπουτσίνο με μπόλικο αφρόγαλα . Καθόμουν μόνη και δεν περίμενα κανένα . Δεν ήθελα και κανέναν να έρθει . Δεν ήμουν μόνη . Έβγαλα το βιβλίο μου και διάβασα με την ησυχία μου για ώρες . Πόσο γεμάτη ένιωσα εκείνη την στιγμή .
Ίσως , λοιπόν , το μόνο που χρειάζεται για να είναι κάποιος χαρούμενος είναι να ανοίγει . Όχι δώρα με φθηνά περιτυλίγματα από τα Τζάμπο . Αλλά να ανοίγει τα αφτιά , τα μάτια , την καρδιά , το μυαλό και τέλος τα χέρια για να αγκαλιάσει την διαφορά , έναν άνθρωπο .
Καλά Χριστούγεννα !
Όμως ακόμα και σε αυτό το καλοστημένο παραμύθι εσύ περπατάς τις λεωφόρους μόνος . Όλοι έχουν κάποιον δίπλα τους . Έναν πρίγκιπα με καλοσιδερομένο κουστούμι ή έναν ιππότη με μια Χάρλει στην άκρη του δρόμου . Εσύ όμως όχι . Ο δικός σου ο πρίγκιπας ήταν φιάσκο . Ο ιππότης δε μάλλον χάθηκε . Υπήρξαν στιγμές που ( μάλλον από κάποιο χωροχρονικό σφάλμα ) καταφέρατε να συγχρονιστείτε στο ίδιο μήκος κύματος , αλλά ήταν σύντομο και τώρα δεν είναι πάλι εδώ.
Με τις μπάλες των δέντρων να αντανακλούν παντού την συντροφικότητα αρχίζεις και αισθάνεσαι μισός. Κάτι σου λείπει . Κάτι σημαντικό . Μαθαίνεις να χορεύεις ανεπαίσθητα με τα βήματα κάποιου άλλου σκοπού και όχι του δικού σου . Δεν μπορείς να αντιληφθείς ότι και εσύ στην ατομικότητά σου δνε είσαι ελλιπής . Δεν είσαι μισός . Ό,τι ειλικρινά χρειάζεσαι βρίσκεται ήδη μέσα σου - και ο σκοπός και τα βήματα και η δύναμη .
Θυμάμαι πως φοβόμουν να βγω από το σπίτι τέτοιες μέρες . Έλεγα πως δεν θα αντέξω να βλέπω την ευτυχία των άλλων όταν εγώ ένιωθα να βαραίνει τα βλέφαρά μου η μοναξιά . Προτιμούσα να κλείνω τις κουρτίνες και να παρακολουθώ χαζοταινίες στην τηλεόραση παρά να σωπάσω τις παραφωνίες στο κεφάλι μου και να ακούσω το τραγούδι μου .
Χθες , ωστόσο , πήρα μια βαθιά ανάσα και άλλαξα τα μάτια που έβλεπα τον κόσμο . Σκέφτηκα πως δεν θα έπρεπε να φοβάμαι την ευτυχία των άλλων γιατί και αυτό από μόνο του είναι ωραίο . Και τί δηλαδή αν εσύ έχεις ακόμα περισσότερα μίλια για να φτάσεις στον προορισμό σου ; Το ταξίδι από μόνο του δεν μπορεί να είναι συναρπαστικό; Εξάλλου ό,τι παράγει πολύ ήχο , όπως οι προκηρύξεις ευτυχίας μόνο στο πλαίσιο των Χριστουγέννων , συνήθως από μέσα είναι άδειο πχ το τύμπανο .
Πήρα ένα μικρό σακίδιο , φόρεσα ένα κόκκινο κασκόλ και βγήκα . Περπάτησα στους δρόμους και αντι να κοιτάζω τα σπασμένα σώματα στις βιτρίνες κοίταζα τους ανθρώπους . Τα παιδιά που γελούσαν , εκείνο το γέρικο ζευγάρι που ψώνιζαν για τα εγγόνια τους με στήθια φουσκωμένα από περηφάνια , δύο ερωτευμένους που γελούσαν . Ήταν πραγματικά ό,τι ωραιότερο είχα δει στην ζωή μου . Μόνο αυτό με έκανε να νιώθω ήδη ευτυχισμένη .Καθώς κατηφόριζα από ένα πλακόστρωτο στενό η έντονη μυρωδιά του καφέ που ερχόταν από ένα μικρό μαγαζί με τράβηξε μέσα . Κάθισα σε μια καθιστή καρέκλα στα ζεστά και παρήγγειλα το συνηθισμένο καπουτσίνο με μπόλικο αφρόγαλα . Καθόμουν μόνη και δεν περίμενα κανένα . Δεν ήθελα και κανέναν να έρθει . Δεν ήμουν μόνη . Έβγαλα το βιβλίο μου και διάβασα με την ησυχία μου για ώρες . Πόσο γεμάτη ένιωσα εκείνη την στιγμή .
Ίσως , λοιπόν , το μόνο που χρειάζεται για να είναι κάποιος χαρούμενος είναι να ανοίγει . Όχι δώρα με φθηνά περιτυλίγματα από τα Τζάμπο . Αλλά να ανοίγει τα αφτιά , τα μάτια , την καρδιά , το μυαλό και τέλος τα χέρια για να αγκαλιάσει την διαφορά , έναν άνθρωπο .
Καλά Χριστούγεννα !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου