Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2015

Ήχοι

Τα βράδια είναι πράγματι καταραμένα . Μου το είχες πει και εγώ ανασήκωσα τους ώμους . Τώρα όμως το βλέπω καθαρά . Την ημέρα μαθαίνεις να αγνοείς τους ήχους που σε περιτριγυρίζουν . Αγνοείς τον χτύπο από τα τακούνια στα πεζοδρόμια , τις κουβέντες των περαστικών , τον ήχο της εφημερίδας που ξεδιπλώνεται , το μουγκρητό των εξατμίσεων , το φύσημα της μύτης κάποιου περαστικού . Ακόμα και αν όλα αυτά πέφτουν στην αντιληψή σου δεν σε ενοχλούν . Έμαθες να μην εστιάζεις την προσοχή σου στις λεπτομέρειες . 
   Τα βράδια από την άλλη δεν έχεις πολλές επιλογές . Όταν το φεγγάρι κρεμιέται από μία καμινάδα και οι δρόμοι ησυχάσουν δεν μπορείς να αγνοήσεις τον παραμικρό ήχο . Ακούς πρωτόγνωρα ηχοχρώματα : όπως το βροντητό στο στήθος σου , το σύρσιμο μιας αράχνης στην σκονισμένη γωνία της κρεβατοκάμαρας , τις φωνές που διηγούνται τις σκεψεις σου ... Είναι τόσα πράγατα που ξετυλίγει η σιωπή και δεν μπορείς παρά να υποθέσεις πως ακόμα και αυτή έχει φωνή . 
   Είναι δύσκολο να κοιμηθείς , βέβαια , με όλη αυτήν την αναστάτωση . Σφίγγεις τα μάτια ή κρύβεις το κεφάλι σου κάτω από το μαξιλάρι για να βρεις την ηρεμία σου . Ορίστε άλλη μια σκοτεινή διάσταση της νύχτας , δεν είσαι ποτέ πραγματικά μόνος σου . Είσαι εσύ και εκατομύριες σκέψεις που διασχίζουν το μυαλό σου , μερικές φορές μάλιστα και αλλότριες . Σαν να σου έχουν επιβληθεί από έξω ή σαν να υπάρχει και κάποιος άλλος στο κεφάλι σου . Έπειτα , τί ενοχλητική που είναι αυτή η αράχνη ; Δεν έχει σταματήσει να στριφογυρνάει στον ιστό της . 
  Είναι καταραμένα τα βράδια . Μου το είχες πει αλλά δεν ήθελα να σε πιστέψω .

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου