Πέρυσι ήμουν Σαρλί , χθες ήμουν Παρίσι , σήμερα είμαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ

" Όταν αποκαλείς τον εαυτό σου Ινδό ή Μουσουλμάνο ή Χριστιανό ή Ευρωπαίο, ή οτιδήποτε άλλο, είσαι βίαιος. Καταλαβαίνεις γιατί αυτό είναι βίαιο; Γιατί διαχωρίζεις τον εαυτό σου από την υπόλοιπη ανθρωπότητα. Όταν διαχωρίζεις τον εαυτό σου μέσω των πιστεύω, της εθνικότητάς, της παράδοσης, εκτρέφεις βία. Οπότε ο άνθρωπος που πασχίζει να κατανοήσει τη βία δεν ανήκει σε καμία χώρα, σε καμία θρησκεία, σε καμία πολιτική παράταξη ή σύστημα, παρά ασχολείται με την συνολική κατανόηση της ανθρωπότητας ".
 -Jiddu Krishnamurti

Ήταν γύρω στις 10 όταν έφτασα σπίτι . Είχα βγει με μία φίλη για ψώνια , όπως της είχα υποσχεθεί . Ήθελε να βρει κάτι ιδιαίτερο να φορέσει για ένα πάρτι που διοργανώνει . Κινούμασταν με μεγάλα βιαστικά , αλλά άκρως θηλυκά , βήματα μέσα στα μαγαζιά και στις φωτεινές λεωφόρους που προμηνύουν Χριστούγεννα  . Σε κάθε τέτοια εξόρμηση το απολαμβάνεις στην αρχή , αλλά μετά από κάποιες ώρες αρχίζεις και κουράζεσαι . Συνθλίβεσαι και μόνο στην σκέψη των πόσων είσαι ικανός να αντέξεις για μερικά υφάσματα. Ειδικά για μία ιδιαίτερη νύχτα . 
    Μόλις , λοιπόν , βρέθηκα στο σπίτι πέταξα τα κλειδιά σε ένα ξύλινο κουτί πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού . Αστόχησα . Έπειτα έβγαλα τα παπούτσια . Με είχαν κόψει από τόσο περπάτημα .  Τα πόδια μου αντιδρούσαν και μόνο στην ιδέα να ξανά κλειστούν εκεί  μέσα . Εντελώς μηχανικά έπιασα το τηλεκοντρόλ της τηλεόρασης και άρχισα να παρακολουθώ ό ,τι και αν υπήρχε στα κανάλια . 
   Για την ακρίβεια δεν παρακολουθούσα . Τα μάτια μου απλώς ήταν κολλημένα στις εικόνες , διέκριναν χρώματα και ανάγλυφα αντικειμένων . Εγώ ήμουν χαμένη κάπου μέσα στους συλλογισμούς μου . Δεν είχαν ειρμό , δεν είχαν καν μία συγκεκριμένη μορφή . Ήταν ένα συνοθύλευμα  εικόνων , σαν αναμνήσεις ή ονειρικές που είχαν δημιουργήσει ένα σύννεφο σκόνης στο μυαλό μου . Σιγά σιγά ένιωθα να χάνομαι σε αυτό . 
  Ξύπνησα όταν οι ειδήσεις έπαιξαν το τρομοκρατικό επεισόδιο που χθες το βράδυ ώρα 11.23 σημειώθηκε στο Παρίσι . Ο πανικός , τα απάνθρωπα σκιρτήματα στις καρδιές των θυμάτων , τα όπλα , ο στρατός , ο αέναος πόλεμος  - σε αυτά προσγειώθηκα  απότομα . Μία στιγμή νωρίτερα σχεδίαζα ένα πάρτι και τώρα άνθρωποι έχαναν μαζικώς την ζωή τους στο όνομα ενός θεού . 
  Ανακατεύτηκα . Ένα ρίγος σκαρφάλωνε την σπονδυλική μου στήλη ενώ παράλληλα οι τρίχες ανασηκώθηκαν . Δεν μπορεί , δεν γίνεται να υπάρχει τόσο μίσος στον κόσμο . Δεν γίνεται η ανθρώπινη ηλιθιότητα να μην έχει όρια . Υπήρχαν άνθρωποι εκεί έξω που γδύθηκαν την ανθρωπιά τους και φόρεσαν μία μάσκα , βγήκαν στους δρόμους και απανθρωποίησαν τους συναδέλφους τους , τους γείτονές τους , τους Γάλλους , τους Ισπανούς , τους Κινέζους , τους Έλληνες , τους ανθρώπους ! 
    Γιατί ; Κανένας ποτέ δεν πρέπει να διερωτήθηκε από εκείνους κάτι τέτοιο . Κανένας τους δεν αναγνώρισε στον εαυτό του το δικαίωμα να σιωπά μερικές φορές μπροστά στις απαιτήσεις και τους παραλογισμούς του . Δεν φταίνε όμως εκείνοι - όχι τουλάχιστον μόνο αυτοί . Δεν φταίνε μόνο οι κυβερνήσεις , τα συμφέροντα , η διαφθορά , το κτήνος μέσα μας . Φταίω και εγώ . Και εγώ που δεν το έκοψα από την ρίζα , που δεν ύψωσα την φωνή μου , που δεν μίλησα τις σκέψεις μου , που απλώς καθόμουν στον καναπέ μου . 
  Πέρυσι ήμουν Σαρλί , χθες ήμουν Παρίσι , σήμερα είμαι ΑΝΘΡΩΠΟΣ και θα διεκδικήσω την ειρήνη , την ανθρωπιά , την αγάπη ! 

Υ.Γ.  Μην προσεύχεστε για το Παρίσι , θυμηθείτε πως για μία θρησκεία τράβηξε όσα τράβηξε . Σε αυτήν την περίπτωση απαιτείται η δράση για το Παρίσι , για εμένα , για εσένα για τον άνθρωπο ανεξαρτήτου χρώματος , θρησκείας , χώρας , γλώσσας , αντίληψης και τάξης . #NOTΕRRORISM