Αυτά τα νέα της Αλεξάνδρας

Σάββατο βράδυ σε ένα νυχτερινό μαγαζί . Ο κόσμος συρρέει μέσα και έξω . Είναι αποπνικτική η ατμόσφαιρα από τον καπνό . Το προτιμάς όμως από τον ψυχρό αέρα που κυκλοφορεί στους δρόμους .Μέσα στον χώρο δεν ακούς τις φωνές των άλλων , μόνο ορισμένες φράσεις ή καλύτερα φωνήεντα καταφέρεις να πιάσεις . Είσαι στριμωγμένος στην καρέκλα σου .
  Γύρω σου άτομα άγνωστα  . Μερικά γνωστά πρόσωπα εντοπίζεις στην απέναντι γωνία . Δεν θα σε ακούσουν ακόμα και αν φωνάξεις . Σκέφτεσαι πως αν κοιτάξουν προς εσένα θα τους χαρίσεις ένα νεύμα . δεν θα κοιτάξουν όμως και το ξέρεις . Επικεντρώνεσαι στο ποτό σου . Καταπίνεις το αλκοόλ μηχανικά πλέον , λες και δεν καίει τον λαιμό σου . Δεν σε νοιάζει , αυτός είναι ο σκοπός .
  Μπροστά σου χορεύει με τον ρυθμό η Αλεξάνδρα . Δεν μοιάζει με τα υπόλοιπα άτομα του χώρου . Δείχνει να αισθάνεται απόλυτα άνετα με το σώμα της και με τον χώρο . Χαμογελάει . Άλλο πάλι και τούτο . Σε ένα μέρος που τα χαμόγελα είναι μία ακόμα βιτρίνα εκείνη ξέρει και χαμογελάει με τα μάτια .
  - Έλα μην σε βλέπω έτσι ! Είπαμε σήμερα να απολαύσουμε την βραδιά και εσύ κάθεσαι σιωπηλή και κοιτάς το ποτό σου .
- Ναι , συγγνώμη . Συ είπα δεν θα ήμουν η καλύτερη παρέα σήμερα . Έχουν συμβεί τόσα πολλά που αισθάνομαι πως δεν μπορώ να συμβαδίσω .
- Ξέρω . Πράγματι δεν είναι εύκολο , αλλά για αυτό είναι οι φίλοι να κρατούν τα χαρτομάντιλα .
  Γέλασε με την κελαηδιστή φωνή της και άπλωσε το χέρι της προς εμένα  . Την κοίταξα αμήχανα . Ένα πονηρό μειδίαμα είχε σχηματιστεί στα χείλη της . Τα μάτια της δε είχαν γίνει επικίνδυνα . Οι κόρες τους είχαν διασταλεί και έμοιαζαν ικανές να με καταβροχθίσουν .
- Θα χορέψουμε ή όχι ;
- Δεν θέλω .
- Το ξέρω πως θα σου είναι δύσκολο στην αρχή αλλά ο χορός είναι θεραπευτικός . Ξετινάζεις από πάνω σου όλα τα αρνητικά συναισθήματα .
- Ναι , μαζί και τις αναμνήσεις .
 Ξεφύσηξε . Δεν μπορούσα να μην παρατηρήσω πόσο δυσαρεστημένη ήταν με την απάντηση μου .
- Δεν μπορώ να το χωνέψω αυτό ! Ποιος σου είπε  ότι οι αναμνήσεις δεν είναι από μόνες τους αρνητικά συναισθήματα ;
- Τι είναι αυτά που λες .
- Για εμένα δεν είναι τίποτα άλλο παρά συναισθήματα που δεν μπορέσαμε να τα δεχτούμε στον εαυτό μας , να τα αναλύσουμε , να τα συγχωρέσουμε και να τα αφήσουμε να φύγουν χωρίς να μας πληγώνουν πια . Τα βαφτίσαμε αναμνήσεις , τα ντύσαμε με άλλα ρούχα και είπαμε να μην μπολυμε στον κόπο να προχωρήσουμε .
- Υπάρχουν και καλές αναμνήσεις , για αυτό τι έχεις να πεις ;
- Σαφώς και υπάρχουν . Ο λόγος που υπάρχουν , ωστόσο , δεν είναι για να τις νοσταλγείς αλλά για να θυμάσαι να προχωράς μπροστά , ώστε να βρεις ένα εγγενές συναίσθημα . Σε κάλυψα ;
   Με κάλυψε;  Είχα μείνει άναυδη από το πόσο κυνικά μου ακούγονταν τα λόγια της . Μάλλον όχι , όχι κυνικά , πόσο αληθινά ήταν . Για ένα λεπτό είχα αφήσει τον κόσμο γύρω μου να περιστρέφεται όσο εγώ κλεινόμουν στον πιο σκοτεινό μου πυρήνα . Επεξεργαζόμουν ένα ένα τα φωνήματα . Τα έσπαγα , του άλλαζα θέση , τους άλλαζα γράμματα . Ήθελα να τα φέρω στα μέτρα μου .
  Δεν μπορούσα . Οπότε έπιασα το χέρι της , ήταν αρκετά παγωμένο , και την οδήγησα σε ένα μικρό διάστημα όπου είχαν αραιωθεί τα άτομα . Χορέψαμε . Χορέψαμε όλο το βράδυ σαν να μην υπήρχε τίποτα άλλο που να ξέραμε να κάνουμε πέρα από αυτό . Ήταν η πρώτη φορά μετά από ένα εκτενές διάστημα που κατάφερα να κάνω τις σκέψεις μου να σωπάσουν . Άτυχος σκέφτηκα όταν σωριάστηκα στο κρεβάτι μου όποιος δεν χορεύει .
 

                                                                      Χορέψτε !