Έπεσα .
Τα πόδια μου μπλέχτηκαν στην ουρά σου.
Την ουρά από συννεφιασμένα πρωινά
που κρυβόσουν στα παπλώματα .
Τα γόνατα κοκκίνισαν θυμάμαι .
Είδα το χρώμα να αλλάζει σταδιακά
σε αποχρώσεις του μπλε .
Δεν πονούσα , μα δεν ένιωθα και τίποτα .
Ο κόσμος έμοιαζε ναρκωμένος .
Για να μην βαριέμαι μέτραγα γράμματα και συλλαβές .
Φοβόμουν όταν έπρεπε να προφέρω το "σ".
"Σ" όπως σχεδόν .
Σχεδόν ζω , σχεδόν δάκρυσες , σχεδόν τα καταφέραμε .
Για να σε ανακαλώ πλέον δεν βασίζομαι στις λέξεις .
Οι λέξεις είναι τρίγωνα και οι γωνίες τους
αφήνουν τις ψυχές διάτρητες .
Πλέον χρησιμοποιώ άλλα σχήματα .
Προτιμώ τους κύκλους , έχουν ολοκλήρωση
και μια μαλακή υφή .
Εσύ ήσουν ένας κύκλος .
Δεν είχες ουρά , ούτε οξείες εξοχές .
Μέχρι να περάσω τουλάχιστον την γραμμή .
Όταν άρχισα να ακροβατώ στις ακτίνες
ψάχνοντας για το κέντρο ,
τότε είδα τις γωνίες και την ουρά .
Άλλαξες ,
Δεν τα παράτησα όμως .
Μέσα στο μαύρο έβλεπα χρώμα .
Η πτώση έμοιαζε αναπόφευκτη .
Άλλαξα και εγώ .
Το κατάλαβα καθώς ξετίναζα τη σκόνη από τα ρούχα .
Άλλοτε θα έμενα να κλάψω λίγο ακόμα .
Τώρα δεν έχω καιρό για αυτά .
Άδειασα τόσο που αν και δεμένη σαν σύνολο
είχα κάτι το άυλο πάνω μου .
Ήσουν περίπλοκη διαδρομή .
Το πιο δύσκολο σημείο ήταν να αποφύγω
την τούφα εκείνη που έπεφτε στα βλέφαρά σου .
Ήθελε επιδέξιους ελιγμούς
για να μην δαγκώσω τα χείλη και την σκουπίσω
από τα μάτια σου .
Θα το έβλεπες και θα βύθιζες τις άγκυρές σου
στο κορμί μου .
Σου είπα πως δεν σε αγαπώ και έφυγα .
Φώναξες πως θα ξανάρθεις .
Όχι , δεν πρέπει ποτέ να γυρίσεις .
Όχι , μην ξανάρθεις .
Άμα σε έβλεπα θα καμπύλωνα την ράχη .
Δεν έχω καιρό γι΄ αυτά επαναλαμβάνω χαμηλόφωνα .
(Αν ξαναρχόσουν κάποτε θα περνούσες από εδώ ;)
Τί σημασία έχει ;
Η πόρτα δεν έχει ανοίξει ακόμα ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου