Έχω ακούσει πολλούς να παραπονιούνται για την ζωή τους: για την δουλειά τους που μόνο ανία τους προκαλεί, για τα πρησμένα μάτια κάθε πρωί, για τον πικρό καφέ που δεν τους πέτυχε. Δεν λέω όλα ενέχουν μιά δόση απογοήτευσης, δεν είναι το ιδανικό, αλλά γιατί έχουμε αυτήν την μανία με το ιδανικό; Πολλές φορές γύρισα τα μάτια και ανασήκωσα τους ώμους σε συζητήσεις περί ιδανικού. Πάντα το θεωρούσα μια περιττή πολυτέλεια. Περιττή και καταστροφική.
Εκείνο που δεν ήξερα ή μάλλον δεν ήθελα να δω για τον εαυτό μου ήταν ότι αυτό το ιδανικό, το ιδεατό που έχεις κατασκευάσει στο μυαλό σου, αυτό το περιττό και μικροπρεπές χαρακτηριστικό που σου στερεί την ελευθερία κινήσεων, είναι ακριβώς αυτό που κυνηγάω. Πίστευα πως ήμουν εγώ μια εξαίρεση στον κανόνα των απελπισμένων ιδεαλιστών.Δεν ήμουν.
Μπορεί να μην γκρίνιαζα για τον καφέ, αν μου πέτυχε το φαγητό ή αν πρέπει να δουλεύω ασταμάτητα. Γκρίνιαζα όμως για την άδεια πλευρά στο κρεβάτι μου. Εκείνη που άφησες. Δεν μου λείπεις εσύ προσωπικά. Σε καμία περίπτωση.Όμως φεύγοντας άφησες μία θέση κενή και ενώ η ιδέα σου έσβησε μέσα αυτή η θέση με στοιχιώνει.
Τα ρούζα που λείπουν από τις κρεμάστρες και η θέση στο τραπέζι που δεν την γεμίζει κανείς πια.Αυτή είναι η δικιά μου πίκρα που έχει κολλήσει στον ουρανίσκο μου. Θα μπορούσα να γεμίσω αυτές τις θέσεις με ένα σώρο από δανεισμένες ανάσες που θα έσβηναν το πρωί. Αυτό ήταν το δικό μου ιδανικό. Να βρώ εκείνο τον σωρό από τσαλακωμένα ρούχα στο πάτωμα που θα μου άρεσε να βρίσκονται εκεί γιατι αυτό θα σήμαινε πως δεν θα κοιμηθώ μόνη.
Μόνη. Βαριά κουβέντα η μοναξιά.Είναι αβάσταχτη και όταν είσαι ιδεαλιστής αποκτά και χαρακτηριστικά συνήθειας. Πλέον θα έλεγα πως είμαι εθισμένη στην λύπη μου, στην μαύρη ποίηση και στους καταραμένους. Εθισμένη γιατί το επέλεξα. Εθισμένη γιατί ποτέ τίποτα δεν με άγγιζε. Σαν να ήμουν κάποιος μηχανικός σκελετός που όλα είναι μηχανικά και προγραμματισμένα να μην νιώθουν κάτι.
Υπήρχαν βέβαια και εκείνα τα εκλεκτά λεπτά πλήρωσης αλλά έμοιαζαν πιο πολύ με εκλάμψεις μέσα στο σκοτάδι. Και το χειρότερο με την μοναξιά δεν είναι να είσαι μόνος στο σπίτι σου. Είναι να είσαι στον κόσμο σου μόνος. Το να μην μπορείς να μοιραστείς τις παρατηρήσεις σου ή να παρατηρηθείς από εκείνο το ένα άτομο που το όνομά του και μόνο είναι αρκετό για να σε γεμίσει με χαμόγελα, αυτό είναι ο θάνατος.
Τα μισώ αυτά τα ιδανικά πράγματα και να ΄μαι που τα κυνηγάω μάταια. Κάνω κύκλους γύρω από τον εαυτό μου μέχρι να ζαλιστώ, να πέσω και να γρατζουνήσω τα γόνατα μου. Η συνήθισμένη πορεία όταν κυνηγάς κάτι το τέλειο ή έστω κάτι που παρά τις ατέλειες του θα σου φαίνεται τέλειο. Ξαφνικά οι ασπρόμαυρες ταινίες αποκτούν νόημα ενώ παράλληλα οι δικές μου πέφτουν στο κενό.
Εκείνο που δεν ήξερα ή μάλλον δεν ήθελα να δω για τον εαυτό μου ήταν ότι αυτό το ιδανικό, το ιδεατό που έχεις κατασκευάσει στο μυαλό σου, αυτό το περιττό και μικροπρεπές χαρακτηριστικό που σου στερεί την ελευθερία κινήσεων, είναι ακριβώς αυτό που κυνηγάω. Πίστευα πως ήμουν εγώ μια εξαίρεση στον κανόνα των απελπισμένων ιδεαλιστών.Δεν ήμουν.
Μπορεί να μην γκρίνιαζα για τον καφέ, αν μου πέτυχε το φαγητό ή αν πρέπει να δουλεύω ασταμάτητα. Γκρίνιαζα όμως για την άδεια πλευρά στο κρεβάτι μου. Εκείνη που άφησες. Δεν μου λείπεις εσύ προσωπικά. Σε καμία περίπτωση.Όμως φεύγοντας άφησες μία θέση κενή και ενώ η ιδέα σου έσβησε μέσα αυτή η θέση με στοιχιώνει.
Τα ρούζα που λείπουν από τις κρεμάστρες και η θέση στο τραπέζι που δεν την γεμίζει κανείς πια.Αυτή είναι η δικιά μου πίκρα που έχει κολλήσει στον ουρανίσκο μου. Θα μπορούσα να γεμίσω αυτές τις θέσεις με ένα σώρο από δανεισμένες ανάσες που θα έσβηναν το πρωί. Αυτό ήταν το δικό μου ιδανικό. Να βρώ εκείνο τον σωρό από τσαλακωμένα ρούχα στο πάτωμα που θα μου άρεσε να βρίσκονται εκεί γιατι αυτό θα σήμαινε πως δεν θα κοιμηθώ μόνη.
Μόνη. Βαριά κουβέντα η μοναξιά.Είναι αβάσταχτη και όταν είσαι ιδεαλιστής αποκτά και χαρακτηριστικά συνήθειας. Πλέον θα έλεγα πως είμαι εθισμένη στην λύπη μου, στην μαύρη ποίηση και στους καταραμένους. Εθισμένη γιατί το επέλεξα. Εθισμένη γιατί ποτέ τίποτα δεν με άγγιζε. Σαν να ήμουν κάποιος μηχανικός σκελετός που όλα είναι μηχανικά και προγραμματισμένα να μην νιώθουν κάτι.
Υπήρχαν βέβαια και εκείνα τα εκλεκτά λεπτά πλήρωσης αλλά έμοιαζαν πιο πολύ με εκλάμψεις μέσα στο σκοτάδι. Και το χειρότερο με την μοναξιά δεν είναι να είσαι μόνος στο σπίτι σου. Είναι να είσαι στον κόσμο σου μόνος. Το να μην μπορείς να μοιραστείς τις παρατηρήσεις σου ή να παρατηρηθείς από εκείνο το ένα άτομο που το όνομά του και μόνο είναι αρκετό για να σε γεμίσει με χαμόγελα, αυτό είναι ο θάνατος.
Τα μισώ αυτά τα ιδανικά πράγματα και να ΄μαι που τα κυνηγάω μάταια. Κάνω κύκλους γύρω από τον εαυτό μου μέχρι να ζαλιστώ, να πέσω και να γρατζουνήσω τα γόνατα μου. Η συνήθισμένη πορεία όταν κυνηγάς κάτι το τέλειο ή έστω κάτι που παρά τις ατέλειες του θα σου φαίνεται τέλειο. Ξαφνικά οι ασπρόμαυρες ταινίες αποκτούν νόημα ενώ παράλληλα οι δικές μου πέφτουν στο κενό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου